Η χτεσινη μερα ειχε το ατσαλι της φαλτσετας του Μακχηθ.
Παγωνια στους 35 βαθμους Κελσιου. Μια μικρη Οπερα της Πενταρας.
Κακομοιρηδες ζητιανοι και απατεωνες ελεημονες, ολοι μαζι σε ασπρομαυρο φωτογραφικο ενσταντανε.
Η Ελενη βιαστηκε πολλες φορες, με ισαριθμες, paste copy, ηλεκτρονικες αναμεταδοσεις της βρωμικης καταθεσης του φονια και επιπλεον λεπτομερειες για την παρθενια και τα εσωρουχα της.
Ολα αυτα προς υπερασπιση. Φαντασου τι θα γινοταν αν υπηρχε προθεση διαπομπευσης.
Μα καθως η Ελενη ειναι μια βιασμενη και αγρια κακοποιημενη νεκρη, δεν μπορει να παθει πια τιποτα χειροτερο.
Ο νομικος κοσμος της χωρας κακαρισε δυνατα, κανοντας κλούβια αυγα,, αυτα που βρωμανε πονοκοιλο και θειαφι, περι και ταχα αμεροληψιας των δικαστων.
Ο υφυπουργος της δικαστικης εξουσιας, επισης πηρε θεση, περι και ταχα αμεροληψιας, την καταλληλη στιγμη. Λιγο πριν την αποφαση.
Ο Μακχηθ βγαινει στο Σοχο, μ ασπρο γαντι καθαρο.
Εκει καπου αναψαν εκτυφλωτικα τα φωτα του συντριβανιου της πλατειας, σ ενα εγκαινιο παραληρημα του πληθους!
Ουαου!
Οι πιδακες τηρησαν μεταξυ τους σωστες αποστασεις, δινοντας πολλη χαρα στους συμμετεχοντες που στριμωχνοντουσαν μ ενθουσιαμο για να θαυμασουν την ατομικη ευθυνη των πιδάκων, διχως μασκες, για να γραψουν ωραια στο φακο και πολυ χειροκροτημα. Τελικα η πανδημια ηταν σαν παρασταση με πολλα παλαμακια.
Γυρω απ το συντριβανι, δε βρεθηκε ενας εισαγγελεας αυτεπαγγελτως.
Ουτε προχτες στην Κυψελη που καποιοι φτυσανε τα δοντια τους για να μαθουν το social distancing.
Μια μεγαλη Οπερα της Πενταρας.
Στο τελος της μερας, ετσι οπως τσουζανε τα ματια μου και φορουσα το μαυρο μου φορεμα, τα πλαστικα μου γαντια, ενα χαμογελο γκριματσα, μιας δικης μου ανησυχιας, ενοιωθα λιγο σαν τη Hildergard Knef και αφεθηκα, ολοψυχα, στους στιχους του Μπρεχτ και τις νοτες του Κουρτ Βάιλ.

Νίνα Γεωργιάδου