«Διότι δεν συνεμορφώθην προς τας υποδείξεις»…

Πρωτοφανή, για τα μεταπολιτευτικά χρονικά, δίωξη άσκησε ο Διευθυντής Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Πειραιά, με την παραπομπή στο Πειθαρχικό «της ελευθερίας του Λόγου» στο πρόσωπο του Γιώργου Καββαδία, εκπαιδευτικού της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, μέλους του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά, μέλους του Εκπαιδευτικού Ομίλου και συντάκτη  του περιοδικού «Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης». Παρόμοια δίωξη ασκήθηκε και στο συνάδελφο Νεκτάριο Χατζηανδρέου .

 Οι συνάδελφοι διώκονται με την αιτιολογία «κακόβουλης κριτικής στις πράξεις της προϊσταμένης αρχής» γιατί «τόλμησαν» να συνεχίσουν να διατυπώνουν δημόσια κριτική ή γνώμη και πολιτική τοποθέτηση απέναντι στο αντιεκπαιδευτικό κυβερνητικό έργο και τις ολέθριες επιπτώσεις του στη δημόσια εκπαίδευση.

Η απαράδεκτη αυτή στάση του Διευθυντή Εκπαίδευσης θυμίζει άλλες, μαύρες εποχές διώξεων των κοινωνικών φρονημάτων και της έκφρασης γνώμης, ειδικότερα ενάντια στους δημοσίους υπαλλήλους και στους εκπαιδευτικούς. Δεν αποτελεί ωστόσο επίδειξη υπερβάλλοντα ζήλου διοικητικού προϊσταμένου προς τους ανωτέρους του, αλλά  προϋπόθεση και επακόλουθο της αντιδραστικής καπιταλιστικής ανασυγκρότησης της εκπαίδευσης και της εργασίας με βάση  τους σχεδιασμούς κυβέρνησης, ΕΕ, κεφαλαίου.

Για να περάσει αυτή πάνω από το εξαθλιωμένο σώμα της δημόσιας εκπαίδευσης, πρέπει να «καθαριστεί» το τοπίο από το μαχόμενο εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Πρέπει να εκλείψουν ή να γονατίσουν οι μαχόμενοι διανοούμενοι της κοινωνικής αλλαγής και της χειραφέτησης της επιστήμης και της παιδαγωγικής. Μόνο απολογητές της εξουσίας, παπαγαλάκια της αξιολόγησης, της αγοραίας αριστείας και του κοινωνικού καιάδα για τη νεολαία είναι «οι άξιοι» της κυβερνητικής και διοικητικής αυλής. Εκπαιδευτικοί που αφουγκράζονται και συνομιλούν με μια νεολαία που πονά, απελπίζεται αλλά και οργίζεται, διεκδικεί και εξεγείρεται, είναι «εν γένει εκτός του κλίματος».

Διώκουν την αγωνιστική στάση της υπεράσπισης και της αναζήτησης  ενός δημόσιου σχολείου των όλων και των ίσων, απέναντι στον Αρμαγεδώνα του καπιταλιστικού κέδρους και της παραγωγής υπάκουου προσωπικού σύγχρονων σκλάβων που να το υπηρετούν. Γι αυτό τα βάζουν με το δάσκαλο… «αυτό το σαρδανάπαλο, να σταματήσει πια να δασκαλεύει με λόγια σαν και τούτα της φωτιάς πως όποιος για το δίκιο δεν παλεύει θα ζει και θα πεθαίνει σα ραγιάς…»

Κάτω τα χέρια από τους αγωνιστές! Όχι στην ποινικοποίηση της ελευθερίας της έκφρασης, στον αυταρχισμό, στη φίμωση, την καταστολή της σκέψης.

Δεν θα τους περάσει! Είμαστε ακόμη εδώ! Δε σκοπεύουμε να χαρίσουμε τη δημόσια εκπαίδευση, τη ζωή, το παρόν και το μέλλον, «τις γραμμές των οριζόντων» στο σκοταδισμό και τους υπηρέτες του.

Η Συντακτική Επιτροπή του Σελιδοδείκτη