Στο στόχαστρο η συνδικαλιστική – πολιτική δράση

Η κυβέρνηση και ο υπουργός Παιδείας συνεχίζουν με ένταση το κρεσέντο αυταρχισμού, καταστολής και προσπάθειας τρομοκράτησης των εκπαιδευτικών και του εκπαιδευτικού κινήματος. Για δωδέκατη φορά προσέφυγαν στα δικαστήρια ώστε να βγει παράνομη η ΑΠΕΡΓΙΑ – ΑΠΟΧΗ από τις διαδικασίες αξιολόγησης που είχε μεγάλη συμμετοχή. Την ίδια ώρα που η καταστολή του φοιτητικού κινήματος είναι στο κόκκινο. Σε αυτό το πλαίσιο έχουμε ένα κύμα διώξεων σε βάρος συνδικαλιστών και μελών των ΔΣ των εκπαιδευτικών σωματείων για τη συμμετοχή τους σε προκηρυγμένες απεργίες ή για δηλώσεις τους σε ΜΜΕ και ΜΚΔ. Στον Πειραιά ο ΔΔΕ συνεχίζει την εργολαβία των διώξεων.

Για μια ακόμα φορά ο αγωνιστής εκπαιδευτικός Γιώργος Καββαδίας βρέθηκε στο στόχαστρο του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης. Αυτή τη φορά «ζητούνται διευκρινίσεις» για απόσπασμα άρθρου με τίτλο: «Βιαστική διευθύντρια στέλεχος της ΔΑΚΕ μπήκε στην τάξη για αξιολόγηση!». Είναι φανερό ότι χρησιμοποιούν το διοικητικό μηχανισμό της εκπαίδευσης ως κομματικό εργαλείο τιμωρίας όσων αντιστέκονται στην εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης και ασκούν κριτική σε (και «συνδικαλιστικά») στελέχη της, ακόμα και όταν δεν αναφέρονται ονόματα.

Βιομηχανία διώξεων και «Πειθαρχικό δίκαιο» των δημοσίων υπαλλήλων

Τo φαινόμενo μαζικών ή μεμονωμένων διώξεων εκπαιδευτικών «διότι δεν συνεμορφώθησαν προς τα υποδείξεις» ή για διατύπωση άποψης και κυρίως για πολιτική και συνδικαλιστική δράση έχει πάρει πρωτόγνωρες για τα μεταπολιτευτικά χρόνια διαστάσεις, με αποτέλεσμα ένα σπιράλ αυταρχισμού, φόβου και τρομοκρατίας να θέτει την όποια (παιδαγωγική) ελευθερία σε αναστολή. Σε αυτή την κατεύθυνση εντείνονται οι διαδικασίες και οι μηχανισμοί ελέγχου ακόμα και της προσωπικής ζωής. Η εκπαιδευτική πολιτική της κυβέρνησης με το δίπολο διώξεις-αυταρχισμός και «αξιολόγηση» θέλει τους εκπαιδευτικούς άβουλους και μοιραίους», «yes men», υπαλλήλους που ευθυγραμμίζονται και υποτάσσονται στη γενικότερη εκπαιδευτική πολιτική.

Οι διώξεις είναι η συνέχεια των αντιδραστικών-απεργοκτόνων νόμων των προηγούμενων κυβερνήσεων και της σημερινής, θέτοντας όλο και μεγαλύτερα εμπόδια στην κήρυξη απεργίας, στη διοργάνωση συγκέντρωσης, στην πραγματοποίηση κινητοποίησης. Με το τελευταίο έκτρωμα-νόμο Γεωργιάδη, ακόμα και το μοίρασμα ανακοίνωσης έξω από ένα σχολείο την ημέρα της απεργίας, θεωρείται «άσκηση ψυχολογικής βίας σε όσους θέλουν να εργαστούν», επισύρει σύλληψη και βαρύτατο πρόστιμο!

Επίσης φωτογραφική θεωρούμε και την αλλαγή στο νέο ποινικό κώδικα. Στο άρθρο 168 του Ποινικού Κώδικα προστίθενται παρ. 4 και 5 ως εξής:
«4. Όποιος εισέρχεται σε δομές …. τιμωρείται με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον ενός (1) έτους και χρηματική ποινή και αν η πράξη συνδέεται με πρόκληση βιαιοπραγίας, με ποινή φυλάκισης τουλάχιστον δύο (2) ετών και χρηματική ποινή.
Με τις ποινές της παρ. 4 τιμωρείται όποιος εισέρχεται σε χώρο πρωτοβάθμιας ή δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και με οποιονδήποτε τρόπο, ιδίως με φωνασκίες, θόρυβο, ύβρεις ή απειλές κατά του εκπαιδευτικού προσωπικού, εργαζομένων, υπαλλήλων ή μαθητών διαταράσσει τη λειτουργία του».

Το σημερινό «Πειθαρχικό δίκαιο» των δημοσίων υπαλλήλων με βάση τον Ν. 4057/12, άρθρο 107 ορίζει μεταξύ άλλων ως πειθαρχικά παραπτώματα: «α) πράξεις με τις οποίες εκδηλώνεται άρνηση αναγνώρισης του Συντάγματος ή έλλειψη αφοσίωσης στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία, … ε) η αναξιοπρεπής ή ανάρμοστη ή ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας… ιζ) η άσκηση κριτικής των πράξεων της προϊσταμένης αρχής που γίνεται δημοσίως, γραπτώς ή προφορικώς, με σκόπιμη χρήση εν γνώσει εκδήλως ανακριβών στοιχείων ή με χαρακτηριστικά απρεπείς εκφράσεις». Αν συγκρίνουμε τις διατάξεις που ισχύουν με αυτές της χούντας, θα διαπιστώσουμε ότι έχει αλλάξει η …μετάφραση. Από το πειθαρχικό δίκαιο της χούντας μέχρι σήμερα στο στόχαστρο η πολιτικοσυνδικαλιστική δράση, τα εργασιακά δικαιώματα και ελευθερίες, ακόμα και η ελευθερία γνώμης! Κοινός στόχος η διαμόρφωση ενός δημοσίου υπαλλήλου πειθήνιου και άβουλου που εύκολα θα χειραγωγείται και θα είναι ευάλωτος στις διαθέσεις των ανωτέρων του.

Η κατηγορία για ανάρμοστη συμπεριφορά εντός και εκτός υπηρεσίας εύκολα γίνεται εργαλείο προκειμένου να εκφοβίσουν, να εξαναγκάσουν σε σιωπή κάθε εκπαιδευτικό και να δημιουργήσουν ένα αντιπαιδαγωγικό κλίμα εχθρότητας, καχυποψίας και εντάσεων σε κάθε εργασιακό χώρο. Η κατηγορία αυτή μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την καταστολή κάθε πολιτικοσυνδικαλιστικής δράσης. Και αν από την ψήφιση του Ν. 3528/2007 (Υπαλληλικός Κώδικας) και στη συνέχεια του Ν. 4057/12 (Πειθαρχικό Δίκαιο Δ.Υ.) μέχρι πρόσφατα είχαν τεθεί στο στόχαστρο περιστατικά «χαμηλής έντασης», χωρίς δηλαδή ιδιαίτερη ένταση της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης -με σοβαρές εξαιρέσεις εκπαιδευτικών που διώχτηκαν για αυτή τη δράση τους- σήμερα η κατάσταση έχει αλλάξει δραματικά.

Η άγρια επίθεση που εξαπολύεται δεν αφορά μόνο τους εκπαιδευτικούς και την εκπαίδευση. Το σκηνικό των συνδικαλιστικών διώξεων εμπλουτίζεται. Στο Ε.Κ.Π.Α. έχουμε την πρόσφατη δρομολόγηση της απόλυσης συμβασιούχου διοικητικού υπαλλήλου, αλλά και τη διενέργεια ΕΔΕ κατά των μελών ολόκληρου του Διοικητικού Συμβουλίου του Συλλόγου Διοικητικών Υπαλλήλων του Ε.Κ.Π.Α. αλλά και δύο μελών του Κεντρικού Συμβουλίου της ΟΔΠΕΤΕ καθώς και του Προεδρείου της Γενικής Συνέλευσης που αποφάσισε την κινητοποίηση και το συμβολικό αποκλεισμό του κτιρίου «ΚΛΕΙΔΙ» του πανεπιστημίου. Διώξεις συνδικαλιστών της ΠΕΝΕΝ, τη δίωξη του προέδρου του σωματείου εργαζομένων στο νοσοκομείο Αγ. Σάββας και πολλές άλλες διώξεις συνδικαλιστών και εργαζομένων που η δράση τους έχει ενοχλήσει την εργοδοσία. Πραγματικός στόχος είναι να παταχθεί κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης και διεκδίκησης, όπου κι αν εκδηλωθεί, πριν εκδηλωθεί. Δεν υπάρχει αμφιβολία για τη στόχευση των διώξεων: τρομοκράτηση, εκφοβισμός, ομηρία, φίμωση των αγωνιστικών φωνών των σωματείων που αντιστέκονται στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης της ΕΕ, του ΟΟΣΑ και του Κεφαλαίου.

Από τη σιωπή της γραφειοκρατίας στη γραμμή του συμβιβασμού

Η αφωνία και η αδράνεια του συνδικαλιστικού κινήματος μπροστά σε φαινόμενα εκφασισμού, σε τέτοιους μάλιστα καιρούς, γίνεται ένα ακόμη χτύπημα για το εκπαιδευτικό και συνδικαλιστικό κίνημα. Το ζήτημα της πειθαρχικής δίωξης πρέπει τώρα να γίνει υπόθεση όλου του συνδικαλιστικού κινήματος. Γιατί διώκεται η ελεύθερη έκφραση και οι αγώνες των εργαζομένων.

Ένας από τους κρίκους των διώξεων αφορά την ΕΛΜΕ Πειραιά. Διώκονται 3 μέλη (ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ, πρώην γραμματέας της ΕΛΜΕ, μέλος ΔΣ ΟΛΜΕ), ενώ διώκεται και ένα μέλος από το ΕΚ Πειραιά (πρόεδρος του ΕΚΠ). Η διαδικασία ξεκίνησε μετά από μηνύσεις που είχε καταθέσει ο ΔΔΕ Πειραιά, φορτώνοντάς τους με ένα σωρό κατηγορίες. Για τα δυο μέλη της ΕΛΜΕ μάλιστα εκκρεμούν και άλλες διώξεις -ποινικές και πειθαρχικές- λόγω συμμετοχής τους σε κινητοποιήσεις! Να θυμίσουμε ότι στο πρόσφατο δελτίο τύπου της ντροπής για τη συνάντηση της ΕΛΜΕ με τον ΔΙΔΕ Πειραιά δεν αναφέρεται από την πλειοψηφία ΠΑΜΕ – ΣΥΝΕΚ έστω και μια … συλλαβή για το θέμα των διώξεων! Ναι το ΠΑΜΕ και η πλειοψηφία του ΔΣ της ΕΛΜΕ έχει απορρίψει μια σειρά από προτάσεις για κινητοποιήσεις και κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στις διώξεις. Όχι μόνο αρνήθηκε τη συμμετοχή στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 2/2 στο Σύνταγμα, αλλά απέρριψε και την πρόταση για διευκολυντική στάση, βάζοντας τρικλοποδιά ακόμα και στη συμμετοχή των διωκόμενων! Εκκωφαντική σιωπή για τη σκευωρία της PISA στον Πειραιά. Ανέχεται και καλύπτει η πλειοψηφία του ΔΣ τους σκευωρούς. Αυτή είναι η αλήθεια! Φτάνει στο να «αγιογραφεί» τον ΔΙΔΕ, όπως συμβαίνει με τα δελτία τύπου της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΕΛΜΕ Πειραιά που λειτουργούν ως πλυντήριο ξεπλύματος του αυταρχισμού και της τρομοκρατίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι από την πλειοψηφία αποσιωπάται η επικείμενη(;) δίωξη, αφού ζητήθηκαν από την εισαγγελία Πειραιά τα ονόματα των μελών του ΔΣ της ΕΛΜΕ που εκπροσωπούν τη ΕΝΟΤΗΤΑ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ. Για την πρόσφατη δίωξη του ΓΚ αρνήθηκε την πρόταση για έκδοση ψηφίσματος συμπαράστασης. Όχι μόνο αρνήθηκε τη συμμετοχή στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά στις 21 Μάρτη, αλλά πρότεινε και …λύσσαξε να βγει απόφαση με τη Γ΄ ΕΛΜΕ Αθήνας για «κινητοποίηση» στο ΥΠΑΙΘΑ μια μέρα πριν, δηλαδή στις 20 Μάρτη. Αλλά δεν τους βγήκε.

Η διαμεσολάβηση και η συνδιαλλαγή δεν είναι νίκη του κινήματος
Είναι ομηρία!

Είναι φανερό ότι το ΠΑΜΕ παρά τα όποια λόγια και τις δειλές πράξεις και τις συμβολικές ή πραγματικές κατόπιν πίεσης κινητοποιήσεις δεν προωθεί τη γραμμή του αγώνα, αλλά τη γραμμή των «2 Σ». Συμβιβασμός – Συνδιαλλαγή. Και αυτό συνδέεται με τις παραταξιακές επιδιώξεις για να αναδειχθεί στα συνέδρια των εκπαιδευτικών ομοσπονδιών στο τέλος της σχολικής χρονιάς πρώτη δύναμη στην πρωτοβάθμια και δεύτερη δύναμη στη δευτεροβάθμια. Έτσι εμφανίζεται ως «υπεύθυνη» δύναμη που «ενώνει» και δε διχάζει τους εκπαιδευτικούς και μπορεί να συνδιαχειρίζεται και να συνδιαλέγεται με το σύστημα. Η δύναμη που αναλαμβάνει το ρόλο του διαμεσολαβητή με το διοικητικό μηχανισμό της εκπαίδευσης και με αυτή τη γραμμή ανακαλύπτει «νίκες», ροκανίζοντας συνειδήσεις με τη λογική της ανάθεσης. Το ΠΑΜΕ υποβαθμίζει πανελλαδικά το ζήτημα των διώξεων κλείνοντας τα μάτια ή και εξωραΐζοντας την αυταρχική πραγματικότητα του σχολείου και τον αυταρχικό ρόλο του διοικητικού μηχανισμού της εκπαίδευσης. Εξωραΐζει τον αυταρχισμό και την τρομοκρατία ενάντια στην πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Άλλωστε, συνολικά οι συντηρητικές μετατοπίσεις στο πολιτικό επίπεδο οδηγούν και στη μετατόπιση του κομματικού φορέα, του ΚΚΕ, στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ.

Τι να κάνουμε:

Απέναντι στην αντιλαϊκή, την αυταρχική εκπαιδευτική πολιτική και την πολιτική των διώξεων που επιδιώκει να βάλει στο γύψο τις συνδικαλιστικές ελευθερίες και τα δικαιώματα ο ανυποχώρητος συλλογικός αγώνας, ο δρόμος των μαζικών κινητοποιήσεων είναι μονόδρομος. Ο αγώνας μας για παιδαγωγική ελευθερία και δημοκρατία, καθώς και για την εργασιακή μας αξιοπρέπεια σε ένα δημόσιο σχολείο που μορφώνει όλα τα παιδιά οφείλει να είναι διαρκής και ανυποχώρητος για να φράξουμε τον δρόμο στην επέλαση των βαρβάρων! Να ενώσουμε τις φωνές μας όλα τα κομμάτια που δέχονται την καταστολή και την επιχείρηση φίμωσης: οι μαθητές, οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, όλος ο λαός!

Οι αγώνες μας δεν είναι νόμιμοι ή παράνομοι. Είναι δίκαιοι και αναγκαίοι. Γι’ αυτό αξίζει να αγωνιστούμε με πραγματικούς αγώνες και όχι συμβολικές διαμαρτυρίες. Βάζοντας μπροστά τις ανάγκες μας, με τα σωματεία, τις ΓΣ, τις επιτροπές αγώνα και το συντονισμό τους, να ανοίξουμε δρόμο αντεπίθεσης, κόντρα στην υποταγή και την ήττα.

πηγή: Λαϊκός Δρόμος