Κώστας Καναβούρης

Φαρδιά πλατιά το γράφει η αφίσα της συναυλίας Ειρήνης που διοργανώνει η «Αλληλεγγύη για όλους» με την συμμετοχή πλήθους συλλογικοτήτων: «Να σταματήσει ο Πόλεμος στην Ουκρανία. Αλληλεγγύη στου πρόσφυγες. Συναυλία Ειρήνης».

Κι όμως. Τρελάθηκε το ανεμολόγιο της πιο βαθιάς και αντιδραστικής συντήρησης κι άρχισε να γυρίζει μανιασμένα προσπαθώντας για μια ακόμα φορά να δημιουργήσει ανεμοστρόβιλο ηθικού πανικού. «Ισαποστάκιδες», «Πουτινάκια» και τόσα άλλα ευώδη. Στα κεραμίδια το ακραίο κέντρο, στις επάλξεις η Ομάδα Αλήθειας, επί ποδός πολέμου οι πατριδέμπορες, οι σκυλοπνίχτες των προσφύγων, οι κεφαλοκυνηγοί των κυνηγημένων, οι διώκτες του Σαϊντού: είστε προδότες, είστε υπεραμόρφωτα φασισταριά (Ψαριανός), η Φωτίου πίσω από την ΜΚΟ που διοργανώνει την συναυλία (Ρωμανός), είστε με τον Πούτιν… κι ένα κανιβαλικό υβρεολόγιο για τους καλλιτέχνες που συμμετέχουν.

Όλα για την Ουκρανία. Τρομάζεις από την χυδαιότητα της παραποίησης.

Κανένας πόνος δεν τους έπιασε για την Ουκρανία. Όπως κανένα πόνος δεν τους έπιασε ποτέ για κανένα λαό: «στο μυαλό είναι ο στόχος/ το νου σου , ε;», έγραφε η Κατερίνα Γώγου.

Το μυαλό μας είναι ο στόχος. Εμείς κι ό,τι μπορεί να ξυπνήσει μέσα μας είναι ο στόχος, όχι μόνο το πολιτικό μένος εναντίον τη Αριστεράς. Εμείς, όλοι εμείς που «έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε/ είμαστε λέει τα παρατράγουδα στα ωραία άσματα». Σ’ εμάς λοιπόν απευθύνεται το στεντόρειο, παρακρουστικά μεγεθυσμένο, τερατουργημένο με όλα τα μέσα ενός παραλυμένου συστήματος, τυμπανιαίο: «σκασμός». Σ’ εμάς το φωνάζουν: «και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε/ στο εξής θα παίζουμε σ’ αυτό το θίασο μόνο ως φαντάσματα» όπως έγραφε ο Κώστας  Τριπολίτης, μελοποιούσε ο αξέχαστος Θάνος Μικρούτσικος και τραγουδούσε στο «Ανεμολόγιο» ο Γιώργος Νταλάρας.

Όμως εμείς είμαστε εδώ, όχι σαν φαντάσματα αλλά ως το φάσμα της ελπίδας που είναι ένας καλύτερος κόσμος. Είμαστε εδώ γιατί ξέρουμε – την ώρα που αυτοί κοιτάζουν τους δείκτες στα χρηματιστήρια – ότι ανθρώπους του μεροκάματου σκοτώνει ο Πούτιν στην Ουκρανία. Σπίτια των ομοαίματων μ’ εμάς, στον πόλεμο της επιβίωσης, γκρεμίζουν οι μπόμπες του πολέμου. Στον ίδιο πόλεμο που πολεμάμε κι εμείς. Πώς να μην τραγουδάμε το τραγούδι της αλληλεγγύης και της ειρήνης. Αυτό το τραγούδι θέλουν να σταματήσουν, να σκεπάσουν με ουρλιαχτά, όσοι προσπαθούν να βαραθρώσουν τη συναυλία. Θέλουν να σταματήσουμε να τραγουδάμε, διότι «τώρα δημόσια θα έχουν μικρόφωνο μόνο οι γνωρίζοντες» κι εμείς πρέπει να σταματήσουμε το τραγούδι. Δηλαδή να σταματήσουμε να ονειρευόμαστε εμείς, για να μπορούν αυτοί να κοιμούνται ήσυχοι μέσα στην κτηνωδία της ήσυχης συνείδησής τους.

Γι’ αυτό θα είμαστε παρόντες με όλα τα αμέτρητα τραγούδια μας. Που είναι πολύ περισσότερα από όσα θα τραγουδηθούν. Γιατί το κάθε τραγούδι μας έχει χιλιάδες τραγούδια μέσα του που τραγουδήθηκαν και χιλιάδες τραγούδια που θα γεννηθούν από το κάθε τραγούδι. Γιατί τέτοιες συναυλίες είναι το τραγούδι της ζωής. Αυτό φοβούνται.

Θα είμαστε παρόντες με τον καημό ολόκληρο, την λύπη ακέραια και την χαρά απ’ την χαρά της μοιρασμένης ανθρωπιάς, πελώρια. Θα είμαστε παρόντες με όλος τους κύκλιους χορούς των συναντήσεων που γεννήθηκαν από τα τραγούδια και γέννησαν άλλα, θα είμαστε παρόντες πάνω σε όλες τις γέφυρες που γκρεμίστηκαν από τις ανεπίστρεπτες ξενιτιές. Θα είμαστε παρόντες με όλες τις πετυχημένες μάχες και όλες τις ήττες μας. Στο μεροκάματο, στον έρωτα, στην απεργία, στη διαδήλωση, στη σιωπή, σε ό,τι μας αγάπησε και τ’ αγαπήσαμε. Αυτή είναι η ύλη της ζωής μας και είναι ακατανίκητη. Μ’ αυτή την ύλη θα είμαστε παρόντες τραγουδώντας για την ειρήνη, μοιράζοντας «το τσιγάρο στα δυό και την καρδιά μας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα». Δεν γίνεται αλλιώς.

«Πιστεύω» έγραφε ο Γιάννης Ρίτσος στην «Γέφυρα» το 1959 «πως η πρώτη ελευθερία μας δεν είναι η μοναξιά μας/ αλλά η συντροφικότητα μας˙ όσο για τ’ άλλα/ πάντα θα υπάρχει καιρός και για κείνα, μα από κει και πέρα./ Γι’ αυτή τη γέφυρα ήθελα να σας μιλήσω».

Γι’ αυτό κι εμείς θα είμαστε παρόντες. Για να φτιάξουμε τούτη τη μεγάλη γέφυρα από δω μέχρι την Ουκρανία. Και μέχρι όπου χρειάζεται. Τραγουδώντας.