Στον Άρη Βελουχιώτη – Η μάνα του

Με στραφτερήν, αψά φτερούγα
βγήκες πετρίτη μου, στη ρούγα―
κι εσκόνισεν ο δρόμος χάμου!

Σα νάμαι, λένε, από τη Σπάρτη
έχω παιδί τον Πρώτο Αντάρτη―
κι εσύ τ’ αντέχεις, βρε καρδιά μου!

Σ’ ακώ, καθώς στο παραμύθι,
πώς έχεις Γκιώνα ορθή τ’ αστήθι
και μέσα Θάρρο λιονταρίσο.

Αγέρα, στ’ άλογο καβάλλα,
πρώτο μυαλό και πρώτη πάλα,
πρώτον στο Τίμιο, πρώτο στο Ίσο.

Χιλιάδες σ’ ακλουθάνε πρώτοι,
κάμμα του εχτρού και του Προδότη―
και φως, το πλοίο να δει τον κάβο!

Πε μου, σε βύζαξα εγώ βρέφος;
παιδί μεγάλωνα ή το νέφος
τ’ άγριο, τ’ απάλευτο των σκλάβω!

Όξω οι δειλοί κι όξω οι γαλάζοι,
είσαι η Ελλάδα, που ανταριάζει,
το νέο ζωμένη αρματωλίκι!

Κι είσαι η Άξα Ιδέα, η δίκια!
Κι είσαι η Ρωμιά ψυχή, η αντρίκια!
Κι είσαι η Πατρίδα! Κι είσαι η Νίκη!

ΙΙ

Μεσοστρατίς σ’ ολέρμη ρούγα
κοίτεσαι κρύα, νεκρή φτερούγα,
Πετρίτη μου, ριμένος χάμου!

Σα νάμουν, λένε, από τη Σπάρτη,
είχα παιδί τον Πρώτο Αντάρτη.
Ναι. Και χρωστάνε στην καρδιά μου.

Πάνου απ’ τον τρίψηλό σου στύλο
κύττα, ως να ζεις, κατά τον ήλιο!
Όσο να ουρλιάζουν, είναι οι λύκοι.

Κι είσαι η Άξα Ιδέα, η δίκια!
Κι είσαι η Ρωμιά ψυχή, η αντρίκια!
Κι είσαι η Πατρίδα! Κι είσαι η Νίκη!

Δημοσιεύτηκε στην μπροσούρα «ΕΑΜ – Ανατολικές Συνοικίες Αθήνας 1941-1945», που κυκλοφόρησε το 1945 από τον 6ο Τομέα του ΕΑΜ των Ανατολικών Συνοικιών της Αθήνας.