ΣΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΤΗΣ ΚΛΕΙΔΑΡΟΤΡΥΠΑΣ, η τηλεθέαση είναι αυτή που έκανε θέαμα τα σκουπίδια. Χωρίς θεατές, ο θλιβερός κρετίνος και επίδοξος βιαστής δεν θα υπήρχε. Θα περιφερόταν, στα γυμναστήρια για κοιλιακούς ή σε καφετέριες για ράθυμο ψωνιστήρι. Πολύ πριν την πανδημική απομόνωση, οι εγκιβωτισμένες ζώες αναζήτησαν «περιεχόμενο» στις ζωές των άλλων.
Η μικρή οθόνη, που φιλοδόξησε να γίνει το μεγάλο παράθυρο στον κόσμο, γρήγορα συρρικνώθηκε σε μια μεγάλη κλειδαρότρυπα. Η μόνη πόρτα που άνοιξε ήταν τελικά το καπάκι ενός σκουπιδοτενεκέ. Τα βοθροκάναλα, τα επιδοτημένα από τη φοροαφαίμαξη των μπατίρηδων, εκτός από την κατασκευασμένη ειδησεογραφία, την πανδημική υστερία, τη χυδαία προπαγάνδα των κυβερνητικών τίποτα, συστηματοποίησαν και το οικογενειακό μπανιστήρι.
Ο καναπές χρειάζεται και την αδρεναλίνη του, οι νοικοκυραίοι την κλειδαρότρυπα τους και η εποχή του social distancing, στενές επαφές τρίτου τύπου. Ο Χάξλεϋ, στο Νέο Γενναίο Κόσμο, έβαλε τους ετοιμοθάνατους να παρακολουθούν τσόντα σε οθόνη, για «έναν ανάλαφρο, ευτυχισμένο θάνατο». Ζούμε, κωμικοτραγικά προφυλαγμένοι, με υψηλό δείκτη ατομικής ευθύνης, από τον ιό που μεταδίδεται και απόλυτα εκτεθειμένοι, πάλι με ατομική ευθύνη, στους ιούς που αναμεταδίδονται.
Ο μπούλης του τίποτα και της χυδαιότητας έγινε περσόνα και big brother, περιστοιχισμένος από πολλές little sisters, θλιβερές γυναικείες φιγούρες, παραδομένες στην αυτοδιαπόμπευση. Τα social media παίζουν κι αυτά πια με όρους τηλεοπτικούς. Κοντή ως ανύπαρκτη μνήμη, κατακλυσμιαία επικάλυψη ασύμβατων και ασύμπτωτων πραγμάτων και αναμετάδοση της σκουπιδομπόχας. Τρεις μέρες τώρα, η φωτό του επίδοξου βιαστή φιγουράρει, ακυρώνοντας το περιεχόμενο των συνοδευτικών σχολιασμών. Γιατί η εικόνα είναι το μείζον.
Πάντα αλλά ειδικά τώρα, στην εποχή της εικονικής πραγματικότητας και η αρνητική διαφήμιση είναι μια χαρά προμοτάρισμα. Η παράθεση ειδικά του ανθρωπόμορφου σκουπιδιού, μ’ ένα παλικάρι που χάθηκε άδικα σβήνοντας φωτιές, κάνει αυτό το θάνατο ακόμη πιο αφόρητο και άδικο. Και παράλληλα, στα κοινωνικά δίκτυα των πολλών μονολόγων, μ’ ένα άγχος επικαιροποίησης της εικονικής αδράνειας, μοστράρουμε κάθε φορά απεγνωσμένα, ένα σλόγκαν, μια μάσκα, ένα φερετζέ, κάθε βδομάδα.
Αυτό το «ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ», φέρνει μαζί με τον BIG BROTHER, όλο το 1984 στο προσκήνιο. Η λέξη αθώος λερώνεται δίπλα στους φασίστες Το «δεν» αδυνατεί να την ακυρώσει και παρά λίγο σχεδόν να την υπερασπιστεί. Η Νέα Ομιλία του Όργουελ επιβάλλει μόνο λέξεις με θετικό περιεχόμενο. Δεν υπάρχει κακός. Υπάρχει μόνο ο «μη καλός». – «Πώς πάει το Λεξικό;» είπε ο Γουίνστον, υψώνοντας τη φωνή του για ν’ ακουστεί.- «Αργεί», είπε ο Σάιμ. «Βρίσκομαι στα επίθετα. Είναι συναρπαστικό».«Καταστρέφουμε λέξεις, δεκάδες, εκατοντάδες λέξεις κάθε μέρα. Πετσοκόβουμε τη γλώσσα ως το κόκκαλο».
Για τους φασίστες υπάρχει καθαρή διατύπωση για την ετυμηγορία. ΕΝΟΧΟΙ ΦΟΝΩΝ. Για τους επίδοξους βιαστές και τα σκουπίδια υπάρχουν σκουπιδοτενεκέδες. Για τις κλειδαρότρυπες θα ‘πρεπε να υπάρχουν μόνο τα κλειδιά.
Νίνα Γεωργιάδου
e-prologos.gr
