Κάθε λέξη που άρθρωσε σήμερα ο πατέρας του 16χρονου Ρομ Κώστα Φραγκούλη είναι μια εξόρυξη πόνου. Κι ακόμα περισσότερο ίσως αυτό το «συγνώμη». Ένας άνθρωπος που έχει το παιδί του στη ΜΕΘ από μια σφαίρα στο κεφάλι, που αγωνιά, που δέχτηκε κι ο ίδιος αστυνομική βία, χρειάστηκε να πει ένα «συγνώμη» χωρίς να φταίει σε τίποτα, ούτε αυτός, ούτε ο γιος του. Ένα «συγνώμη» που δε βρήκε η Πολιτεία, που δε βρήκε η αστυνομία, που δε βρήκε ο φυσικός αυτουργός της απόπειρας δολοφονίας, που δε βρήκε κανένας «άριστος» αξιωματούχος του ελληνικού κράτους να απευθύνει στα θύματα ως μια ελάχιστη χειρονομία ενσυναίσθησης και συμπόνιας. Και αναγκάστηκαν να την πουν τα ίδια τα θύματα.

Ο Ocean Vuong στο βιβλίο του «Στη γη είμαστε πρόσκαιρα υπέροχοι» περιγράφει πως η μετανάστρια από το Βιετνάμ μητέρα του, έλεγε συνέχεια «συγνώμη» στις πελάτισσες και στα αφεντικά στο ινστιτούτο μανικιούρ που δούλευε κι αυτό ισοδυναμούσε με μια εμπέδωση της ατσάλινης ιεραρχίας μεταξύ τους. «Κι επειδή είμαι γιος σου, είπα, συγνώμη. Επειδή είμαι γιος σου η απολογία είχε πια γίνει προέκταση του εαυτού μου» γράφει κι είναι σπαραξικάρδιο.

Άνθρωποι βγαλμένοι από έναν κόσμο ακραίας φτώχειας, υποτιμημένοι και καταφρονημένοι που αφού τους στερούν οποιαδήποτε δυνατότητα για επιβίωση, στιγματίζονται ως «παραβατικοί» από τους αρχιτέκτονες και τους στυλοβάτες του συστήματος της κοινωνικής αδικίας και της βίας. Άνθρωποι σε μια αέναη απολογία γι’ αυτό που είναι. Αόρατοι που γίνονται ορατοί μόνο ως σάρκινα δοχεία για να χύνεται πάνω τους το ρατσιστικό δηλητήριο.

Σ’ αυτή τη χυδαία αντιστροφή είναι θεμελιωμένη η ηγεμονία των βασανιστών. Και μόνο η αλληλεγγύη των καταπιεσμένων, η απόδοση ιερότητας στην οδύνη των θυμάτων, η στήριξη του αιτήματος τους για δικαιοσύνη μπορεί να τη ρηγματώσει.

Maria Louka (Fb)