Γεννήθηκε μ’ ένα πόνο. Πήγα για επίσκεψη και μου λέει ο γιατρός, πέρνα στην αίθουσα τοκετών, γεννάς.
Και ήρθε άκοπα και αβίαστα κι όπως τον κράτησε ανάποδα ο γιατρός για να τον ακουμπήσει στην κοιλιά μου, άνοιξε δυο μάτια, θάλασσες και ουρανούς και απέραντα πράσινα δάση.
Ξαπλωμένη δίπλα σε μια γυφτοπούλα.
– Δεν πονάς, εσύ, καρδούλα, μου είπε στο διάλειμμα που αφήνουν οι ωδίνες για ανάσα.
– Δεν ξέρω αν είναι πόνος. Πάρε βαθιά αναπνοή.
Και την ίδια στιγμή γεννήθηκαν δυο ζευγάρια μάτια. Δυο μαύρα και δυο πρασινογάλανα. Δυο όμορφες συμπτώσεις στη μεγάλη αταξία του σύμπαντος κόσμου.
Μου λέει στην εφηβεία του, η μουσική των Pink Floyd είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Κάτι σαν σεισμός, καταιγίδα ή έκρηξη ηφαιστείου.
Μετά, καταλήψεις, ριψοκίνδυνα ταξίδια, δύσκολα τιμόνια, πρωτότυπες κατασκευές υπολογιστών, με το νερό να τρέχει μέσα στα τσιπάκια τους, ένα από τα πρώτα drone, κατασκευασμένο με δική του πατέντα να πετά και να κινηματογραφεί τη Βασίλισσα των Ανέμων, καθώς περνούσε το κανάλι της Τελένδου και μοσχομυριστές πίτες στην κουζίνα, με δικές του συνταγές και όλα τα σκεύη στην επίταξη και πάνω απ’ όλα, πάντα με τον έρωτα στα πρασινογάλανα μάτια.
Και τώρα, έτοιμος να διαπλεύσει, στην καρδιά του χειμώνα, τον παράκτιο Ατλαντικό και τη Μεσόγειο, με πανιά κόντρα στον άνεμο.
Νικόλα!
Shine on you, crazy diamond
Συνέχισε να λάμπεις, τρελό μου διαμάντι.
Θυμάσαι όταν ήσουν μικρός που έλαμπες σαν το ήλιο;
Βρέθηκες ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά της παιδικότητας και της δόξας.
Έλα, συνέχισε να στοχεύεις στο μακρινό γέλιο
Συνέχισε να λάμπεις, τρελό μου διαμάντι.

Νίνα Γεωργιάδου