Προβολή ταινίας στη Σφήνα (Αραβαντινού 6) την Τριτη 14/06 στις 21:00

Η Σφήνα συνεχίζει τις  προβολές ταινιών με αντί πολεμικό χαρακτήρα με την ταινία ” ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΗΛΑ ” 

Ενώ ο Χανκ, βετεράνος του αμερικανικού στρατού, περιμένει να συναντηθεί με τον γιο του, εθελοντή στρατιώτη Άρτι αφιχθέντα από το Ιράκ, ενημερώνεται από τις αρμόδιες αρχές ότι έχει εξαφανιστεί.
Σύντομα αντιλαμβάνεται ότι κάποια στοιχεία συσκοτίζονται σκόπιμα, οπότε αποφασίζει να αναμιχθεί ενεργά στην έρευνα με την συμπαράσταση μιας ντετέκτιβ της ντόπιας αστυνομίας.
Όταν το κουβάρι των πραγματικών δεδομένων ξετυλιχτεί, θα φανεί η αληθινή όψη του «ηρωικού» πολέμου –και όχι μόνο.

Τριάντα και τέσσερις (34) στρατιωτικές επεμβάσεις έχουν πραγματοποιήσει από την έναρξη του Ψυχρού Πολέμου ως σήμερα οι ΗΠΑ, σε ισάριθμες χώρες του πλανήτη. Η εισβολή στο ΙΡΑΚ το 2003, 11 μόλις χρόνια μετά τον πόλεμο του Κόλπου, αποτελεί μια από τις καταστροφικότερες και πλέον επονείδιστες, καθώς στηρίχτηκε σε μια εξ ολοκλήρου ψευδή προπαγάνδα για δήθεν “όπλα μαζικής καταστροφής” των ιρακινών, που δεν εντοπίστηκαν ως γνωστόν ποτέ. Απώτερη επιδίωξη των αμερικανών, ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων της ευρύτερης περιοχής, όπως αδιάσειστα αποδείχτηκε στη συνέχεια.

Πρώτη επίσημη κατακραυγή “εξ ιδίων”, το πόρισμα της επιτροπής του αμερικανικού Κογκρέσου το 2004, που μέσα στην 500 σελίδων έκθεσή της, στοιχειοθετεί μία προς μία τις αθέμιτες πιέσεις που ασκήθηκαν από την κυβέρνηση προς την CIA, προκειμένου αυτή να παρουσιάσει ανυπόστατα στοιχεία. Ακολουθεί η έρευνα του αμερικανικού μη κερδοσκοπικού δημοσιογραφικού Οργανισμού Center for Public Integrity, που δημοσιοποιήθηκε το 2008, σύμφωνα με την οποία η συγκεκριμένη επέμβαση στηρίχτηκε σε 935 κυβερνητικά ψέματα, του υιού Μπους (232 επίσημες ψευδείς δηλώσεις του ίδιου) και επτά ακόμα αξιωματούχων (μεταξύ των οποίων και ο τότε υπουργός εξωτερικών των ΗΠΑ Κόλιν Πάουελ – με 244 ψευδείς δηλώσεις), ενορχηστρώνοντας μιαν άθλια εκστρατεία παραπληροφόρησης περί δήθεν χρήσης δηλητηριωδών αερίων από τον Σαντάμ Χουσεΐν και άλλα συναφή, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την εισβολή και τον πόλεμο που ακολούθησε.

Μέχρι τον Αύγουστο του 2007, καταγράφονται πάνω από ένα εκατομμύριο νεκροί Ιρακινοί, άμαχοι στη συντριπτική πλειοψηφία τους, και περί τους 7.400 νεκρούς αμερικανούς στρατιώτες, σύμφωνα με έγκυρες διεθνείς έρευνες.

Είναι σε κάθε περίπτωση προς τιμήν του Καναδού σκηνοθέτη Πωλ Χάγκις, το ότι στη μετα-Οσκαρική πορεία του, επέλεξε ένα τόσο αρνητικά φορτισμένο κι ελάχιστα αβανταδόρικο θέμα, όπως η αντανάκλαση της στρατιωτικής επέμβασης στην αμερικανική κοινωνία.

Αρκετά χρόνια μετά τον Μάικλ Μουρ, βρισκόμαστε μπροστά στην πιο σοβαρή ίσως κινηματογραφική απόπειρα σχολιασμού – με σοβαρές δόσεις αυτοκριτικής – ενός πολέμου, που σύμφωνα με τα φαινόμενα, οι αμερικανοί πλήρωσαν εξίσου ακριβά, αν όχι ακριβότερα από το Βιετνάμ.

Αντιπαρερχόμενος τα πραγματικά κίνητρα της αμερικάνικης εισβολής, αξιοσημείωτο έλλειμμα στην ανάπτυξη του θέματός του, ο Χάγκις ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με την αναπαραγωγή της βίας ως κύριου μηχανισμού υποστήριξης της αμερικάνικης υπερδύναμης:

Οι Αμερικανοί στρατιώτες, ωθούμενοι μεθοδευμένα στην κτηνωδία, γίνονται κι οι ίδιοι θύματα του πολέμου τους, ενός πολέμου που δεν διαθέτει απολύτως κανένα ηρωικό η άλλο αξιακό χαρακτηριστικό. Η λογική της στρατοκρατικής επιβολής, απολύτως βάρβαρη στον πυρήνα της, οδηγεί μοιραία στον εξανδραποδισμό, και τελικά στον αφανισμό – κυριολεκτικά καιμεταφορικά – των “υποκειμένων”.