Δεν πιστεύω να έχω δει πιο συγκλονιστικό πίνακα στην ζωή μου (Emmanuel 8 ετών ασθενής, Αντικαρκινικό Ινστιτούτο Curie, Παρίσι, Γαλλία).

Ο Emmanuel ξέρει ότι βρίσκεται σε κίνδυνο, δεν φαίνεται να ελπίζει πράγµατι σε κάτι, δεν µιλάει καθόλου, ή µιλάει λίγο. Έκανε αυτό το σχέδιο ένα βράδυ µετά την αναχώρηση των γονιών του. Το σπίτι του είναι άδειο. Υπάρχει δίπλα ένα ξεριζωμένο δέντρο.

Τα παιδιά αυτής της ηλικίας δεν γνωρίζουν τι είναι ο θάνατος. Δεν έχουν τις αναγκαίες παραστάσεις και την ωριμότητα να τον συνειδητοποιήσουν. Και όμως ο Emmanuel έγραψε: FIN (Τέλος)…

Η Ιατρική έχει επιτυχίες και αποτυχίες. Όπου δεν μπορούμε να σώσουμε μία ζωή ας κάνουμε ποιοτικότερη την εναπομένουσα και όπου μπορούμε ας παλέψουμε για ποιότητα και ποσότητα.

Οι σκέψεις αυτές και η εικόνα για τον Emmanuel μου ήρθαν βλέποντας την κατάρρευση του ΕΣΥ, τα 3000 παιδιά που αδυνατούν να εγχειριστούν στο Παίδων στην Αθήνα και τα παιδο-ογκολογικά νοσοκομεία που τα μετατρέπουν σε Νομικά Πρόσωπα Ιδιωτικού Δικαίου.

Δεν θα πρέπει να ανεχθούμε αυτές τις πολιτικές. Δεν θα πρέπει να αφήσουμε να εμφανιστούν νέες τέτοιες ζωγραφιές. Ας αφήσουμε μόνο τον Θεό (εάν υπάρχει) να παίρνει την ευθύνη και ας μην συνδράμουμε σε αυτό θυσιάζοντας στον βωμό του χρήματος τα παιδιά μας…

Κώστας Κάππας

πηγή: artinews.gr