Στις 30 Μαΐου, της φετινής χρονιάς οι ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ κήρυξαν γενική πανεργατική πανελλαδική απεργία.

Προηγούμενα πρωτοστάτησαν στη δημιουργία της περίφημης «Κοινωνικής Συμμαχίας», με τη  ΓΕΣΕΒΕΕ – ΕΣΕΕ και επιμελητηρίων, που όχι μόνο δεν εκφράζει ούτε κατ’ ελάχιστο τα ζωτικά συμφέροντα των εργαζομένων και της εργατικής τάξης, απέναντι στη βάρβαρη αντιλαϊκή μνημονιακή πολιτική, αλλά αντίθετα αποτελεί έκφραση της ταξικής συνεργασίας και της υποταγής του σ/κ στην κυρίαρχη κυβερνητική πολιτική, συνθηκολόγησης προς τα κελεύσματα και τις απαιτήσεις της ντόπιας ολιγαρχίας.

Με αφορμή την περιβόητη «Κοινωνική Συμμαχία» οι δυνάμεις του ΝΑΡ βρήκαν την ευκαιρία να κηρύξουν απεργιακή φυγή φτάνοντας μέχρι την ανοιχτή απεργοσπασία!

«Στις 30/5, έγραφε το ΠΡΙΝ, καλούμε τον κόσμο του αγώνα να ακυρώσει το αντεργατικό σχέδιο της «Κοινωνικής Συμμαχίας» (…) Όχι όμως ως μια άλλη απεργιακή συγκέντρωση, αντικειμενικά συμπληρωματική στην «απεργία» τους. Αλλά ως κίνηση ενάντια στη δράση αυτή και τους φορείς της (…)η φιέστα αυτή με την εργοδοσία δεν είναι απεργία. Το ταξικό εργατικό κίνημα δεν πρέπει να την ψηφίσει στα σωματεία».

Αναμασώντας μάλιστα χυδαία ιδεολογήματα και κάνοντας λόγο για «χαμένα μεροκάματα» και για «χαμένους αγώνες» οδηγήθηκαν σειρά στελεχών του ΝΑΡ να συνταχθούν με τις δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΜΕΤΑ (ΣΥΡΙΖΑ) στην καταψήφιση της απεργίας.

Η στάση αυτή με πρόσχημα το «ξεπουλημένο πλαίσιο» της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ αποτελεί δυσφήμιση του πιο ισχυρού όπλου που διαθέτει στα χέρια της η εργατική τάξη, της απεργίας, και διασύρει ταυτόχρονα τα ίδια τα σωματεία, μετατρέποντάς τα στην πραγματικότητα σε απεργοσπαστικούς μηχανισμούς. Νομιμοποιεί στη συνείδηση των εργαζομένων την αποχή από την απεργία και την αποστράτευση από το πεδίο των αγώνων,  κι όλα αυτά κάτω από τα πιο βροντερά, ταξικά και «αντικαπιταλιστικά» πλαίσια και συνθήματα.

Εύλογα αναρωτιέται ωστόσο κανείς, οι προηγούμενες απεργίες πριν την 30η Μάη των ΓΣΕΕ –ΑΔΕΔΥ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, ήταν διαφορετικές; Είχαν μήπως ταξικό και αγωνιστικό πλαίσιο και περιεχόμενο; Γιατί οι δυνάμεις του ΝΑΡ είχαν διαφορετική στάση; Και δεν αποτελεί αυτό στην πραγματικότητα επικίνδυνο εξωραϊσμό των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ για την προηγούμενη στάση τους ; Τώρα άραγε κύλησαν στο βούρκο της ταξικής υποταγής και του συμβιβασμού; Οπότε και σε κάθε επόμενη απεργία που προκηρύσσουν οι ΓΣΕΕ ΚΑΙ ΑΔΕΔΥ δεν πρέπει να επιλέγεται παρόμοια στάση με τις 30 Μάη;

Πριν ένα δίμηνο οι δυνάμεις του ΝΑΡ μέσω του «συντονισμού πρωτοβάθμιων σωματείων», κακέκτυπο αντίγραφο του ΠΑΜΕ, με δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του αναρχοσυνδικαλισμού, προκήρυξαν απεργία για την 1η Νοέμβρη, απεργία που επικύρωσαν εφτά (!) πρωτοβάθμια σωματεία.

Σε κείμενο του το ΠΡΙΝ (24/10) καταγγέλλει την «.. .  ΑΔΕΔΥ που στην πανελλαδική συνδιάσκεψή της που διοργάνωσε στα Γιάννενα αρνήθηκε ουσιαστικά τη συνάντησή της με τις αγωνιστικές πρωτοβουλίες σωματείων στον ιδιωτικό τομέα, (σ.σ. εννοεί την απεργία του Συντονισμού και των εφτά σωματείων της 1ης Νοέμβρη) «αντιγράφοντας» την πρακτική του ΠΑΜΕ να βάλει απεργία μία βδομάδα μετά. (σ.σ. το ΠΑΜΕ προγραμμάτισε άλλη, τη δική του απεργία στις 8 Νοέμβρη). Έτσι και η πλειοψηφία των ΔΑΚΕ, ΔΗΣΥΠ-ΠΑΣΚ, ΕΑΕΚ (ΣΥΡΙΖ- Δ. Ανατροπή) αποφάσισαν με τη σειρά τους απεργία μία εβδομάδα ακόμα παραπέρα, στις… 14/11, μια απόφαση που πρακτικά ισοδυναμεί με γραμμή διάσπασης του κοινού απεργιακού μετώπου δημόσιου και ιδιωτικού τομέα και αποδυνάμωσης της μαζικότητας των κινητοποιήσεων».

Όπως είναι φανερό κατά το ΝΑΡ το απεργιακό μέτωπο στον ιδιωτικό τομέα και τη μαζικότητα των κινητοποιήσεων εξασφαλίζει η απεργία του Συντονισμού της 1ης Νοέμβρη. Αστειότητες έως γελοιότητες.

Όμως εδώ προκύπτει και ένα άλλο θέμα.

Η απεργία της 1ης Νοέμβρη μας ενημερώνει το ΠΡΙΝ (18/10) είναι «…σε κόντρα με την αστικοποιημένη ΓΣΕΕ της εργοδοτικής «κοινωνικής συμμαχίας» και παρακάτω μας λέει πως:  «Πλέον οι απεργιακές κινητοποιήσεις της 1ης και 8ης Νοέμβρη εκ των πραγμάτων εξελίσσονται σε αντιπαράθεση με τον αστικοποιημένο και υποταγμένο συνδικαλισμό. Η διαχωριστική γραμμή είναι ξεκάθαρη και απαιτεί καθαρές τοποθετήσεις από όλους.»

Και το θέμα που προκύπτει είναι πως η «αστικοποιημένη»,  «εργοδοτική» ΑΔΕΔΥ , που το ΝΑΡ στην προηγούμενη απεργία της, αντέδρασε απεργοσπαστικά απέναντί της, για να «προφυλάξει» τους εργαζόμενους, τώρα καλείται να συμπτύξουν κοινό απεργιακό μέτωπο; Και πως αυτοί με τους οποίους η απεργία έρχεται σε αντιπαράθεση καλούνται να τη στηρίξουν και από κοινού να ισχυροποιήσουν την απεργιακή κινητοποίηση;

Παρακάτω στο ίδιο κείμενο το ΠΡΙΝ της 24/10 μας ενημερώνει :

«Μια σημαντική ανατροπή των δεδομένων υπήρξε όμως προχθές το βράδυ στη συνεδρίαση της διοίκησης του Εργατικού Κέντρου Αθήνας. Η πρώτη δύναμη ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ, Φωτόπουλος) μετά από πίεση (δεν πρότεινε απεργία καν αρχικά) συμφώνησε για 24ωρη απεργία επίσης στις 14/11, και παρά το ότι είναι προκηρυγμένες οι απεργίες στις 1 και 8/11, ώστε να συμπέσει με την απεργία της ΑΔΕΔΥ. Το ΠΑΜΕ άλλαξε την πρότασή του για 8/11 και ψήφισε… απεργία για τις 14/11, ακυρώνοντας για άλλη μια φορά τις αποφάσεις δεκάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων που είχαν αποφασίσει για 8/11 και αρνούμενο να στηρίξει την απεργία των σωματείων στις 1/11».

Άρα πλέον κάπως ξεκαθαρίζουν τα πράγματα πίσω από τη λυπηρή φαρσοκωμωδία που έστησαν ΝΑΡ και ΚΚΕ  σε βάρος του απεργιακού όπλου που μόνο σύγχυση, απογοήτευση και φαινόμενα εκφυλισμού προκαλούν σε βάρος των εργαζομένων. Τώρα πλέον στο προσκήνιο υπάρχει η απεργία των επτά σωματείων του ΝΑΡ της 1η του Νοέμβρη  και αυτή των ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ στις 14 Νοέμβρη, αφού το ΠΑΜΕ όπως αποφάσισε την απεργία του για 8 Νοέμβρη και τη σέρβιρε στα σωματεία που ελέγχει, την απέσυρε, και τώρα την ξαναζεσταίνει και την ξανασερβίρει για τις 14 του Νοέμβρη.

Το ποια είναι η στάση του ΝΑΡ απέναντι στην απεργία των ΑΔΕΔΥ- ΕΚΑ  μπορεί κανείς βάσιμα να το υποθέσει από όλα τα προηγούμενα.

Ξεκάθαρα τοποθετήθηκε το ΠΡΙΝ στις 7/10 πως: «Όποιος ακόμα ονειρεύεται γενικές απεργίες με αυτούς, τους παρακαλάει ή (θαρρεί πως) τους πιέζει για πραγματικούς αγώνες ζει σε εντελώς άλλη εποχή και συσχετισμό δυνάμεων».

Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία, στην τελευταία προχθεσινή (23/10) ανακοίνωση του , το ΝΑΡ κάνει σαφές ότι:

«Η ‘κοινωνική συμμαχία’ ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ με ΣΕΒ, ΕΕ και κυβέρνηση είναι πλήρως ενσωματωμένη στα καπιταλιστικά συμφέροντα. ….. Αυτό έδειξε η 30 Μάη, που αποτέλεσε έκφραση μιας μόνιμης στρατηγικής «συσπείρωσης» του υποταγμένου συνδικαλισμού στο κεφάλαιο και όχι απλή παρένθεση».

Καταγγέλλει το ΠΑΜΕ πως «…αδειάζοντας εν ψυχρώ και χωρίς καμιά νομιμοποίηση τις αποφάσεις πλήθους σωματείων για απεργία στις 8 Νοέμβρη, έτρεξε να κρυφτεί μέσα σε απόφαση για απεργία στις 14 Νοέμβρη, στο πλαίσιο αποφάσεων ΕΚΑ και ΑΔΕΔΥ! …. Οι υποχωρήσεις στις μανούβρες και τους ελιγμούς της γραφειοκρατίας δεν συγκροτούν, αλλά αποσυγκροτούν μάχιμες δυνάμεις. Δεν χτίζουν προοπτική, αλλά γκρεμίζουν δυνατότητες. Δεν απομονώνουν την γραφειοκρατία, αλλά την ξανακάνουν «ρυθμιστή των αγώνων. Τι θα γίνει αλήθεια στην περίπτωση που έρθει στη συνέχεια η ΓΣΕΕ και πάει την απεργία σε άλλη ημερομηνία και συνηγορήσει σε αυτό και η ΑΔΕΔΥ; Θα ακολουθήσουν το ΠΑΜΕ και το ΜΕΤΑ τον εξευτελιστικό δρόμο των περσινών απεργιών όταν σύρθηκαν όλοι πίσω από τον Παναγόπουλο;»

Και αφού εκθειάζει την απεργία της 1η Νοέμβρη, και υπογραμμίζει ότι  «… Η πρωτοβουλία των κινήσεων, πρέπει και μπορεί να αφαιρεθεί από ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ», σκορπίζοντας κάθε αμφιβολία για το ποια στάση θα έχει το ΝΑΡ απέναντι στην απεργία των ΑΔΕΔΥ και ΕΚΑ στις 14 Νοέμβρη, σην αμέσως επόμενη δηλαδή απεργία  μετά της 30 Μάη, που «αποτέλεσε έκφραση μιας μόνιμης στρατηγικής «συσπείρωσης» του υποταγμένου συνδικαλισμού στο κεφάλαιο και όχι απλή παρένθεση» …… εδώ υποχωρεί η πολιτική επιχειρηματολογία, ανήμπορη να κατανοήσει τα παρακάτω, και δίνει τη θέση της στην ψυχανάλυση.

« Μέσα στις σημερινές συνθήκες η απεργία στις 14/11 πρέπει να γίνει – γράφει στην αμέσως επόμενη γραμμή η ανακοίνωση του ΝΑΡ –  (και όχι να αναβληθεί πάλι!), να εκφραστεί από τα πρωτοβάθμια σωματεία το αναγκαίο διεκδικητικό περιεχόμενο, να γενικευτεί και να πάρει πανελλαδικό χαρακτήρα. Μπορεί επίσης να συνδεθεί με τον μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό γιορτασμό του Πολυτεχνείου και άρα να γίνει βήμα ανάτασης των αγώνων της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας απέναντι στην κλιμακούμενη κοινωνική επίθεση και την πολεμική απειλή. Οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος μπορούν και πρέπει να συμβάλλουν στο να απεργήσουν και να διαδηλώσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι εργαζόμενοι, όχι βεβαίως για να στηρίξουν την πυροσβεστική γραμμή του υποταγμένου συνδικαλισμού, αλλά για να ανοίξουν έναν άλλο δρόμο ανατροπής.»

Επικίνδυνη σχιζοφρένεια ή διπολική διαταραχή κατατρέχει το ΝΑΡ;

Πάντως σίγουρα πρόκειται για τα τρομερά αδιέξοδα μιας αλλοπρόσαλλης γραμμής άκρατου βολονταρισμού με ισχυρές δόσεις αναρχοσυνδικαλιστικής ανυπομονησίας, που όταν έρχεται αντιμέτωπη με την πραγματικότητα προσγειώνεται ανώμαλα σε κραυγαλέες αντιφάσεις.

Θα μπορούσε να είναι για γέλια όλο αυτό, όμως για τους εργαζόμενους, υπάρχει πάντα μπροστά ο ανελέητος αντίπαλος της ολιγαρχίας του πλούτου, που για να αντιμετωπιστεί πρέπει υποχρεωτικά να παραμεριστούν, τόσο οι  συμβιβασμένες ηγεσίες και αντιλήψεις που κυριαρχούν τώρα στο συνδικαλιστικό κίνημα, όσο και οι ψευτοεπαναστατικές διασπαστικές αντιλήψεις τύπου ΝΑΡ ή ΠΑΜΕ που αποτελούν εμπόδιο και καθυστερούν την αγωνιστική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος.

 

Πηγή: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΝΤΟΦΑΚΑΣ – Εφημερίδα Λαϊκός Δρόμος