Πώς όμως ένα φυσικό φαινόμενο, ένας ανεμοστρόβιλος “ανάγεται” πολύ γρήγορα σε φυσική καταστροφή;

Είναι φυσική καταστροφή η πλήρης απουσία – αδράνεια ενός “συστήματος εξατομικευμένων ειδοποιήσεων”, που κανονικά και θεσμικά θα έπρεπε να λειτουργεί, ειδικά μετά την καταστροφή στη Μάτι, το οποίο θα ενημέρωνε εξατομικευμένα και γενικά τους πολίτες στην Χαλκιδική για έλευση επικίνδυνων καιρικών φαινομένων;

Είναι φυσική καταστροφή η πλήρης απουσία ελέγχων για σχεδιασμούς σε στέγες, παράγκες,παραπήγματα, δωμάτια, βεράντες, παράνομες κατασκευές σε τουριστικές περιοχές, δίπλα και κοντά στη θάλασσα;

Είναι φυσική καταστροφή η άγρια τουριστική ανάπτυξη;

Η φυσική αδυναμία ανταπόκρισης των σωμάτων ασφαλείας, της άμεσης δράσης, της πυροσβεστικής, των ΕΜΑΚ, του ΕΚΑΒ όταν καλούνται μεσούσης της τουριστικής σαιζόν να αντεπεξέλθουν σε ασύμμετρες συνθήκες, καταστάσεις και ανάγκες σε σχέση με αυτές για τις οποίες είναι προετοιμασμένα και στελεχωμένα όλο τον χρόνο;

Η έλλειψη δομών και υποδομών αντίστοιχων των φυσικών αναγκών των πολιτών που παραθερίζουν στα πλαίσια του μαζικού – βιομηχανοποιημένου τουρισμού στις υπερτουριστικές περιοχές της χώρας;

Πώς μπορούν να αντεπεξέλθουν οι εργαζόμενοι και οι υπηρεσίες αυτές σε καταστάσεις τρομακτικά ασύμμετρες και οξυμένες μέσα σε λίγες ώρες ή εικοσιτετράωρα;
Για να το πούμε με απλά και απτά στοιχεία όταν σε έναν τόπο, όπως η Μύκονος, ο μόνιμος πληθυσμός είναι περίπου 10.000 κάτοικοι και ξαφνικά για δυο μήνες ο πληθυσμός εκτοξεύεται στις 160.000 – 170.000 ποιες είναι οι δυνατότητες ανταπόκρισης των υπηρεσιών και των εργαζομενων σ αυτές σε μια κατάσταση έκτακτης ανάγκης;

Όπως εύστοχα παρατηρεί ο Άρης Χατζηστεφάνου σε ένα σχετικό άρθρο του:

Τί θα συνέβαινε εάν η μεγαλύτερη καταιγίδα όλων των εποχών έπληττε μια ερημική, ακατοίκητη περιοχή του πλανήτη; Απολύτως τίποτα. Εάν όμως η ίδια καταιγίδα χτυπούσε το κέντρο του Μανχάταν αρκετοί θα μιλούσαν για «φυσική καταστροφή», ενώ εάν έπληττε μια φτωχογειτονιά στο Πουέρτο Ρίκο ή στις φαβέλες της Βραζιλίας, το ίδιο ακριβώς φυσικό φαινόμενο θα ονομαζόταν «θεομηνία».

Το πιο επικίνδυνο και επιπόλαιο απ όλα είναι η τυπική και συνηθισμένη λογική κάποιων, με απλή επίκληση στην “νομοτέλεια”, να χαρακτηρίσουν γρήγορα μια καταστροφή ως “φυσική”, να αποπολιτικοποιήσουν το γεγονός, να αποσοβηθούν οι πολιτικές και κοινωνικές ευθύνες, να αναδειχθεί το “ανίκητο” και το “απρόβλεπτο” της φύσης και η “φυσική” αδυναμία του ανθρώπου απέναντι σ αυτό..,

Και η πιο τραγική αντίφαση βέβαια, μπορούμε να δημιουργούμε βιομηχανικά- τεχνητά – τουριστικά “τέρατα” και “πολιτείες” αλλά και βέβαια δεν μπορούμε ούτε να προβλέψουμε ούτε να προστατέψουμε τον “κοινωνικό” τουρισμό από ένα ισχυρό φυσικό φαινόμενο…Φαινόμενο, όχι καταστροφή…Η καταστροφή παίρνει απλά τις διαστάσεις που της έχει αφήσει να πάρει η πολιτική αρχή και εξουσία. Η καταστροφή παίρνει το ταξικό περιεχόμενο που της αφήνει να πάρει ένα σύστημα που δημιουργεί, αναπαράγει και πολλαπλασιάζει “βάναυσα” και ταχέως τις κοινωνικές ανισότητες.

Αρκεί λοιπόν να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι κάθε καταστροφή είναι πολιτικό γεγονός, και έχει βαριές πολιτικές ευθύνες.

Δημήτρης Παπαδημητρίου

————————Διαβάστε και αυτό: