Βάλια Τσιριγώτη

Στα ελληνικά δεν υπάρχει λέξη για όσους χάνουν το παιδί τους. Αν χάσεις τη μάνα σου είσαι ορφανός, αν χάσεις τον σύντροφό σου είσαι χήρα, αν σκοτωθεί το παιδί σου η ύβρις των άγραφων νόμων δεν επιτρέπει να σχηματιστεί όνομα για κάτι που διακόπτει τη φυσική αλληλουχία της ζωής.

Ο Ernesto Sabato έγραψε βιβλία πολλά και λέξεις και δάφνες. Ένα απόγευμα καθώς σκάλιζε, βρήκε θαμμένο στον κήπο το κουβαδάκι που χε κρύψει εκεί το νεκρό πια παιδί του. Αργότερα μαρτύρησε πως θα θυσίαζε όλο το έργο της ζωής του για να μπορούσε μονάχα για 5 λεπτά να καθίσει ξανά με το παιδί του και να το δει μεγαλωμένο.

Σε πολλούς πολεμοχαρείς πολιτισμούς του παρελθόντος, ακόμα κι εκεί που η σφαγή ή η θυσία ή ο πόλεμος ήταν καθημερινή ενασχόληση , η μητέρα ενός νεκρού ήταν πρόσωπο που έχαιρε έστω άτυπα συμπόνιας. Πολλές τέτοιες απεικονίσεις βρίσκουμε σε διασωθέντα κείμενα, στη λογοτεχνία, στα έμμετρα προφορικά έπη.

Κάποτε σε ένα διάλειμμα μιας δίκης βρέθηκα δίπλα στη Μάγδα Φύσσα. Ζαλιζόταν, μα εξακολουθούσε να μυρίζει κεραυνό. Με ίδιο το βλέμμα της τίγρης που με νύχια και δόντια προστατεύει το μωρό της ανάμεσα σε δέκα αναμμένες κάνες. Οι τίγρεις προστατεύουν το μωρό τους ακόμα και νεκρό. Αιώνια.

Καταιγίδα και κεραυνό μυρίζουν πάντα οι γυναίκες που αγωνίζονται ενάντια στο θάνατο. Και θάνατος είναι ό,τι εκπίπτει ζωής, θάνατος είναι ό,τι αφαιρεί απ’τον κόσμο την ύπαρξη, όπως ο φασισμός.

Έτσι λοιπόν αγαπητή κυρία δημοσιογράφε του Σκάι. Συγχωρέστε την ασθενή μου μνήμη που αγνοεί το όνομά σας. Συμβαίνουν κι αυτά στις ζωντανές εκπομπές. Έτσι λοιπόν καμία εντύπωση δε μου προκαλεί που κατατίθεστε ενάντια στην καταιγίδα, δεν εντυπωσιάζομαι από το γεγονός πως διατυπώνετε τη φράση “προκάλεσε” για μια γυναίκα που αγωνίζεται. Είναι ένα παιχνίδι που έτσι παίζεται από πάντα, σχεδόν για όλες τις γυναίκες που σηκώνουν ανάστημα, είναι η συνέχεια μιας αρχής που ξεκίνησαν πολλοί συνάδελφοι σας για το πως μια γυναίκα με το όνομα Μάγδα Φύσσα προκάλεσε το δολοφόνο του γιού της, καμιά εντύπωση δε μου προκαλεί, από αιώνες συμβαίνει ανάμεσα στα δυό στρατόπεδα και είναι το πρώτο πράμα που μαθαίνεις να αποδέχεσαι: πως ο αγώνας είναι πρόκληση.

Μονάχα που ο καθένας την πρόκληση την διαβάζει ανάλογα με την στράτα που αποφάσισε να πάρει. Μονάχα που υπάρχει ένα σημείο κυρία δημοσιογράφε- συγχωρέστε και πάλι την ασθενή μου μνήμη- που ο κόσμος εκπίπτει ανεπανόρθωτα στο θάνατο. Είναι εκείνη η μέρα που μια γυναίκα όπως εσείς δεν μπορεί να ακούσει ούτε έστω από προβολικό φόβο το ουρλιαχτό στα σπλάχνα μιας μητέρας που της σφάξαν το παιδί της.

Κανένας βάρβαρος, κανένας “απολίτιστος” δε σημείωσε ποτέ τέτοιο ξεπεσμό.

Τιμή στη Μάγδα Φύσσα. Τιμή στις γυναίκες που στο πεδίο των τραυμάτων τους παλεύουν να φυτρώσει μια μέρα άλλη.