Η ΔΑΠ μίλησε για την ανομία στα Πανεπιστήμια. Χαιρέτισε τον νόμο Κεραμέως Χρυσοχοΐδη, θεωρώντας ότι επιτέλους θα μπει μια τάξη.
Ποιοι μίλησαν;
– Οι “γαλάζιες” ορδές που έδερναν καθηγητές ή φοιτητές, που διαφωνούσαν μαζί τους, ή που δεν τους έκαναν τα χατίρια.
– Οι μπρατσωμένοι χούλιγκαν ανακατεμένοι με neckless μπράβους που στις φοιτητικές εκλογές έφευγαν από τα ΤΕΦΑΑ προς Φιλοσοφική, ΠΑΠΕΙ και πίσω και τρομοκρατούσαν και έδερναν με παλούκια, κράνη, συνθήματα για τις μάνες και τις αδερφές των υπολοίπων.
– Οι μαφιόζοι της νοθείας. Που άρπαζαν και άλλαζαν κάλπες, που την προηγουμένη των εκλογών ο πρόεδρος της ΔΑΠ στο ΤΕΙ Πειραιά ήξερε ότι στους 7.876 ψηφίσαντες θα πάρουν 3.991 ψήφους που τους εξασφάλιζε αυτοδυναμία με 52% ποσοστό. Και τους έπαιρναν. Δηλώνοντας με ακρίβεια ψήφους και ποσοστά από την παραμονή.
– Οι οργανωτές του κυκλώματος με νεοδημοκράτες καθηγητές που έδιναν σημειώσεις και θέματα, ΔΑΠιτες που έδιναν τις λύσεις στις εξετάσεις για να μπει κάποιος στο ψηφοδέλτιο της «φιλελεύθερης» παράταξης. Έμποροι που οργάνωναν τις συναλλαγές με μπουκάλια ποτά σε κλαμπ και διήμερα στη Μύκονο για ένα μάθημα εξεταστικής.
– Οι διοργανωτές πάρτι σε πανεπιστημιακούς χώρους, με στριπτιζέζ, με κυκλώματα πορνείας κι άλλες μεθόδους “ελεύθερης διακίνησης” όχι ιδεών, αλλά γυναικών.
– Οι πρόεδροι της ΔΑΠ που σε όλες σχεδόν τις μεγάλες σχολές έφταναν 35 χρονών και ακόμα οργάνωναν τις ορδές της βίας και της παρανομίας, και οι οποίο χαιρέτισαν σήμερα τη ρύθμιση για τους αιώνιους…
– Το σημερινό μισό Υπουργικό Συμβούλιο που ήταν σε ακριβώς αυτή τη ΔΑΠ που περιγράφεται παραπάνω.
Αυτή η ανομία, η καραμπινάτη, η οργανωμένη, η συντεταγμένη, μαφιόζικη, με τις πλάτες πολλών καθηγητών του Νεοδημοκρατικού κυκλώματος ανομία, ήταν ενσωματωμένη στην καθημερινότητα του ελληνικού πανεπιστημίου.
Αυτή ήταν η βασική πληγή του ελληνικού Πανεπιστημίου, όσον αφορά το επιστημονικό κύρος.
Πτυχία που δίνονταν σε γαλάζια παιδιά που δεν μπορούσαν να γράψουν σωστά το όνομά τους.
ΟΝΝΕΔίτες που έδερναν καθηγητές και πρυτάνεις που δεν εξέλεγαν όσους υποδείκνυε η Ρηγίλλης.
Μεταπτυχιακά και διδακτορικά που μοιράζονταν αφειδώς στους Δαπίτες για να παριστάνουν μετά τους μελετηρούς και τους άριστους.
Πληγή που ήταν οργανωμένη με μαφιόζικο τρόπο από το μεγαλύτερο κόμμα της κυρίαρχης τάξης στην Ελλάδα και τη νεολαία του, από τη ΝΔ, για συγκεκριμένους λόγους. Για έλεγχο της έρευνας και της χρηματοδότησης, για έλεγχο του καθηγητικού σώματος, για καταστολή του φοιτητικού κινήματος και βεβαίως για προσωπικό όφελος των άριστων αλλά βασικά άχρηστων γαλάζιων παιδιών. Παιδιά που μεγάλωσαν μαθαίνοντας να βρίζουν κάθε μέρα το κράτος και κάθε νύχτα να το λεηλατούν προς ίδιον όφελος.
Οι τραμπουκισμοί των “αντιεξουσιαστών” δεν ήταν καθημερινότητα. Ούτε παλιότερα, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα.
Είχαμε ένα – δύο τελετουργικά το χρόνο και σε μία ή δύο σχολές του κέντρου της Αθήνας. Δεν επηρέαζαν τη ροή του χρήματος, δεν επηρέαζαν σοβαρά την ακαδημαϊκή λειτουργία, δε διαμόρφωναν μαζικά τη συνείδηση για το τι είναι το ελληνικό Πανεπιστήμιο σε ένα τοπίο που αποθέωνε τις πελατειακές σχέσεις και τα κονέ με την εξουσία και το χρήμα. Φυσικά, προετοίμαζαν το έδαφος στην κοινή γνώμη και αποτελούσαν συγκολλητική ουσία για την σύμπτυξη του φιλο-κυβερνητικού μετώπου μέσα στα Πανεπιστήμια.
Πλέον, αυτά τα τελετουργικά, εμφανίζονται ως δια μαγείας και πολύ βολικά, κάθε φορά που η αντιδραστική και καθυστερημένη κυβέρνηση Μητσοτάκη, οργανώνει νέο κύμα χωροφυλακισμού στα Πανεπιστήμια.
Πολύ βολικά, η επίθεση στον πρύτανη της ΑΣΟΕΕ συνέπεσε με τις ημέρες που η Κεραμέως ετοίμαζε το επικείμενο νομοσχέδιο για την αστυνομική φύλαξη των Πανεπιστημίων.
Τη μέρα δε που κατατέθηκε το νομοσχέδιο, είχαμε παντού φωτογραφίες του πανό «Κωστάκη που είναι ο μπαμπάς σου;» που αναρτήθηκε στο Πανεπιστήμιο Πειραιά για τον Κουφοντίνα. Πανό που πιθανά και ο ίδιος ο Κουφοντίνας θα αποστρεφόταν καθώς ό,τι έκανε πριν 32 χρόνια, μάλλον, δεν το έκανε για να «πονέσει τον Κούλη».
Ανεξάρτητα με το αν πρόκειται για ηλίθιους με αντιεξουσιαστικό φερετζέ, ή για πονηρότερους, πρόκειται για ανθρώπους που η κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να τους ανάψει λαμπάδα. Την εξυπηρετούν συστηματικά.
Η δυνατότητα ωστόσο του μαζικού κινήματος των φοιτητών – και όχι των αυτόκλητων τραμπούκων δήθεν “αντιεξουσιαστών” – να παρεμβαίνουν σε αντιδραστικούς καθηγητές και σε αποφάσεις εμπορευματοποίησης (πχ δίδακτρα στο τάδε μεταπτυχιακό) ήταν θετική για τη λειτουργία του δημόσιου πανεπιστημίου. Όχι αρνητική. Και επί της ουσίας, προσέθετε στο επιστημονικό του κύρος, παρά τα όσα λένε οι πορωμένοι της μητσοτακικής αριστείας.
Χάρη σε αυτή τη δυνατότητα του μαζικού κινήματος, χάρη στην καθυβριζόμενη και απαξιούμενη συνδικαλιστική λειτουργία και αντιπαράθεση, αποκαλύφθηκαν οι σκανδαλωδέστερες επιχειρήσεις ακαδημαϊκής εξαπάτησης με τις μαζικές αντιγραφές στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο το 2018 και στο Πανεπιστήμιο Πατρών το 2017.
Οργανωμένες και οι δύο, από την φοιτητική παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Τη ΔΑΠ, το κέντρο της ανομίας, που τολμά και μιλά για τη νομιμότητα. Επί της ηγεσίας μάλιστα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Του “καλύτερου βιογραφικού της χώρας”, τρομάρα του. Επί των ημερών που μας βομβάρδιζαν για την αριστεία και την αξιοκρατία.
Οργάνωναν παράλληλα κυκλώματα μαζικής αντιγραφής και ακαδημαϊκής απάτης. Απατεώνες μοναδικοί σε θράσος και ξετσιπωσιά…
Μόνο που για αυτές τις χυδαιότητες, τα παπαγαλάκια της κυβέρνησης μέσα στα Πανεπιστήμια, δεν έβγαλαν μιλιά. Όσοι σήμερα κλαίνε και οδύρονται για το χαμηλό ακαδημαϊκό επίπεδο, λάμπουν δια της απουσίας τους, κάθε μέρα που η ακαδημαϊκή αξιοπιστία των ιδρυμάτων που υπηρετούν, εξευτελίζεται.
Πού ήταν αλήθεια τότε, οι καθηγητές που σήμερα εξανίστανται για την κατάντια των ελληνικών Πανεπιστημίων;
Πού ήταν τότε, όσοι υποστηρίζουν σήμερα ότι το νέο σώμα των 1000 αγράμματων Μπαλούρδων μέσα στα Πανεπιστήμια, θα αναβαθμίσει την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση;
Το βούλωσαν και το βουλώνουν συστηματικά για τον καθημερινό διασυρμό της ακαδημαϊκής αξιοπιστίας των ελληνικών Πανεπιστημίων από την πολιτική παράταξη την οποία οι ίδιοι υπηρετούν (είτε εντός της, είτε συχνά, αποτελεσματικότερα, δίπλα της) και περιμένουν στη γωνία για κάποιο περιστατικό “αντιεξουσιαστικής βίας” να ξεδιπλώσουν το χολερικό τους μίσος.
Τόση σκοπιμότητα;
Τόση ξεδαντροπιά;
Η δυνατότητα του μαζικού φοιτητικού κινήματος να παρεμβαίνει στην πανεπιστημιακή ζωή, ισοδυναμεί με τη δυνατότητα του συνδικαλιστικού κινήματος να παρεμβαίνει στις εργασιακές σχέσεις ή των λαϊκών αγώνων να διαμορφώνουν την πολιτική.
Φυσικά, όλα τα παραπάνω είναι καταδικαστέα στη σημερινή δημόσια συζήτηση, αλλά ξεχνούν οι “κήρυκες της νομιμότητας” ότι πρόκειται για απαραβίαστες συνταγματικές ελευθερίες και δυνατότητες. Σε μια δημοκρατία τουλάχιστον.
Αλλά όχι στην ιδιότυπη αστική Δημοκρατία της Ελλάδας. Στη δημοκρατία που κυβερνάται με το «εγώ» του πρωθυπουργού και που τα ΜΜΕ αποτελούν τον πιο μονομερή και προκατειλημμένο μηχανισμό προπαγάνδας.
Θα πουν οι άριστοι του ακραίου κέντρου, οι πρώην προοδευτικοί και εκσυγχρονιστές που λιβανίζουν σήμερα την κυβέρνηση: Ωραία, η αστυνόμευση και το όριο φοίτησης δε θα σταματήσει, ανάμεσα στα άλλα, το μαφιόζικο αυτό κύκλωμα με κέντρο τη νεολαία του κυβερνώντος κόμματος;
Από την άποψη του ελέγχου στο χρήμα, τις θέσεις, την έρευνα, όχι. Για την ακρίβεια θα τους διευκολύνει να καταλάβουν τις θέσεις εξουσίας στο πανεπιστήμιο. Γιατί απέναντι στο μαφιόζικο κύκλωμα ΝΔ – μεγαλοκαθηγητών – ΟΝΝΕΔ – ΔΑΠ – νύχτας – εμπορίου μαθημάτων και μεταπτυχιακών, στεκόταν αποκλειστικά ένα σημαντικό σε αριθμό αλλά αδύναμο σε φωνή και εκπροσώπηση σώμα έντιμων καθηγητών (ανεξάρτητα από την πολιτική τους τοποθέτηση), και το φοιτητικό κίνημα.
Με αυτές τις ρυθμίσεις θα μειωθεί κι άλλο η πολιτική λειτουργία του πανεπιστημίου και το φοιτητικό κίνημα θα αδυνατίσει ακόμα περισσότερο.
Οι μπράβοι, οι συναλλαγές, οι τραμπουκισμοί, η νοθεία και όλος αυτός ο μαφιόζικος συρφετός δε θα είναι πλέον τόσο απαραίτητοι για τον έλεγχο του πανεπιστημίου. Οι μπράβοι χωρίς λαιμό πιθανά να βγάλουν τις φόρμες και τη θέση τους να πάρουν κουστουμαρισμένοι Εσπατζήδες του Σκόιλ Ελικικου.
Οι δουλειές των μεγαλοκαθηγητών και των γαλάζιων παιδιών με τη Novartis, την Energa Power, τις πολυεθνικές, το άρμεγμα του δημοσίου θα γίνονται πλέον πιο εύκολα.
Όμως πάντα το λάφυρο ήταν η ιδιοκτησία και ο έλεγχος της άρχουσας τάξης επί του κράτους και κάθε τι δημοσίου. Και του πανεπιστημίου. Για τον έλεγχο του “κόκκινου” πανεπιστημίου των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων επιλέχθηκε μια οργάνωση (η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ), με μαφιόζικες πρακτικές.
Το 2017 ο Μητσοτάκης μίλησε για κατάργηση της ΔΑΠ. Τελικά, δεν το έκανε.
Ίσως γιατί διαισθάνεται ότι το “να μπει τάξη στο ελληνικό πανεπιστήμιο” δε θα τα κάνει Οξφόδρη και Καίμπρητζ, αλλά μάλλον σαν αυτά τα Ρουμάνικα και τα Κυπριακά μαγαζιά που πουλάνε τα πτυχία και τα μεταπτυχιακά πέντε και έξι χιλιάρικα το κομμάτι.
Σε τέτοιες νόμιμες πρακτικές ανομίας, οι ΔΑΠίτες έχουν γνώση και προϋπηρεσία.
Πηγή: Δημήτρης Μητρόπουλος – antapocrisis.gr
e-prologos.gr
