Αριστοτέλειο Ξενοδοχείο Θεσσαλονίκης ή αλλιώς… όταν το Πανεπιστήμιο κάνει μπίζνες! Την ώρα που σχολές του ΑΠΘ φιλοξενούνται σε ενοικιαζόμενα κτίρια έναντι αδρών τιμημάτων που πληρώνονται σε μοναστήρια (!), το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας παραχωρεί ένα ανεκτίμητης αξίας κληροδότημα για να γίνει ακόμη ένα ξενοδοχείο στην παραλιακή λεωφόρο της πόλης. Σίγουρα οι δωρητές όταν παραχωρούσαν την περιουσία τους μόνο αυτού του είδους την αξιοποίηση δεν είχαν στο μυαλό τους.
Γεγονός είναι ότι με απόφαση του πρύτανη Περικλή Μήτκα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης εγκρίθηκε το αποτέλεσμα της α΄ φάσης του διαγωνισμού για τη μακροχρόνια μίσθωση, έναντι ανακατασκευής, του ακινήτου του Μανδαλιδείου Κληροδοτήματος, ενός εμβληματικού κτιρίου που βρίσκεται στη διασταύρωση των οδών Λεωφόρου Νίκης 39 (παλιά παραλιακή) και Βογατσικού, σε μια περιοχή-φιλέτο της πόλης.
Όπως έγινε γνωστό, στο πλαίσιο του διαγωνισμού αξιολογήθηκε στην α΄φάση η προσφορά της κοινοπραξίας Τετράγωνο ΕΠΕ- Πόρτο Σκιώνη Α.Ε.- Γκανάς Κωνσταντίνος. Επίσης, εγκρίθηκε η σχετική πρόσκληση ενδιαφέροντος συμμετοχής στη β΄ φάση του διαγωνισμού (η οποία συντάχθηκε με βάση το αποτέλεσμα της α΄ φάσης), δηλαδή αξιοποίηση και χρήση του ακινήτου ως… ξενοδοχείου με ελάχιστο κόστος ανακατασκευής 2,4 εκατ. ευρώ πλέον ΦΠΑ, ελάχιστο μηνιαίο μίσθωμα 16.000 ευρώ, με ελάχιστο προσφερόμενο ποσοστό επί ετήσιου κύκλου εσόδων υπερβάλλοντος του ποσού των δύο εκατ. ευρώ: 1% (μετά τα πρώτα δέκα έτη από την πλήρη λειτουργία του μισθίου), με διάρκεια μίσθωσης έως 35 χρόνια και με χρόνο ολοκλήρωσης του επενδυτικού σχεδίου έως 24 μήνες.
Το προς εκμίσθωση μέγαρο βρίσκεται επί οικοπέδου συνολικού εμβαδού 255,10 τ.μ., έχει συνολική μικτή επιφάνεια 1.358,88 τ.μ. και αποτελείται από υπόγειο, ισόγειο, έξι ορόφους και απόληξη κλιμακοστασίου.
Οι δωρητές
Και κάπου εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί για τη σκοπιμότητα αυτής της επιλογής… Βλέπετε, ο οδοντίατρος Ιωάννης Μανδαλίδης μετά τον θάνατό του το 1942, με διαθήκη κληροδότησε το ½ εξ αδιαιρέτου της οικοδομής μαζί με τα οδοντιατρικά εργαλεία του ιατρείου του στο ΑΠΘ, με σκοπό να χρησιμεύσουν στην ίδρυση Οδοντιατρικής Σχολής (η Οδοντιατρική Σχολή του ΑΠΘ ιδρύθηκε το 1959).
Η διαθήκη του όριζε ακόμη πως αν βρεθούν καταθέσεις του σε χρήματα ή χρεόγραφα σε τράπεζες του εσωτερικού ή του εξωτερικού, περιέρχονται στη σχολή. Παρομοίως, μερικά χρόνια αργότερα, η αδερφή του, Βάγια Μανδαλίδου, μετά τον θάνατό της, στις 23 Αυγούστου 1973, παραχώρησε και το υπόλοιπο της οικοδομής, με σκοπό να χρησιμεύσει το ακίνητο για την ίδρυση και εγκατάσταση Ερευνητικού Παραρτήματος της Οδοντιατρικής Σχολής που θα φέρει το όνομα «Μανδαλίδειο Κέντρο Οδοντιατρικών Ερευνών», πράγμα που έγινε τη δεκαετία του ’80.
Λόγω, όμως, εσωτερικής διαρρύθμισης, το κτίριο εν τέλει κρίθηκε ακατάλληλο για τη λειτουργία Ερευνητικού Κέντρου, ενώ και η απόσταση από την Οδοντιατρική Σχολή φαίνεται πως οδήγησε στην απόφαση να παραχωρηθεί για να στεγάσει το νεοϊδρυθέν τότε (το 1993) Τμήμα Δημοσιογραφίας και Μέσων Μαζικής Επικοινωνίας.
Οταν όμως στις αρχές της δεκαετίας του 2000 εκπονήθηκε μελέτη αντισεισμικής καταλληλότητας, οι αρμόδιοι απεφάνθησαν ότι έχει θέματα στατικότητας λόγω παλαιότητας, θέσης (σε έδαφος λίγα μέτρα από τη θάλασσα) και απουσίας συντήρησης.
Κάπως έτσι το εμβληματικό κτίριο εκκενώθηκε και το Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ μετακόμισε σε ενοικιαζόμενο κτίριο επί της οδού Εγνατίας, εκτός του πανεπιστημιακού campus, το οποίο ανήκει ως ιδιοκτησία σε μοναστήρι του Αγίου Ορους.
Πρωτοφανές
Καθηγητές του Τμήματος Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ έλεγαν στην «Εφ.Συν.» ότι στην προκειμένη περίπτωση συμβαίνει το εξής πρωτοφανές: το Πανεπιστήμιο πληρώνει περίπου 25.000 ευρώ τον μήνα ενοίκιο στο μοναστήρι για να στεγάζει τη σχολή, που χονδρικά έστω αν υπολογίσει κανείς το κόστος των ενοικίων για μια 20ετία (από τις αρχές του 2000 έως το 2020) θα αποτιμήσει ένα διόλου ευκαταφρόνητο πόσο 6.000.000 ευρώ για ενοίκια! Αν αναλογιστεί στη συνέχεια ότι το «Μανδαλίδειο» θα ενοικιαστεί προς 16.000 ευρώ τον μήνα, ενώ το κόστος αποκατάστασης κυμαίνεται από 2,4 έως τρία εκατομμύρια ευρώ, τότε δεν μπορεί παρά τουλάχιστον να προβληματιστεί…
Εκτός αυτών των πρακτικών και αριθμητικών ζητημάτων, βέβαια, μένει ανοιχτό και το θέμα των επιθυμιών και προθέσεων των δωρητών. Βλέπετε, οι άνθρωποι όταν παραχωρούσαν την περιουσία τους μέσω διαθήκης σαφώς όριζαν και τη χρήση του κτιρίου.
Και, άντε, ήταν ακατάλληλο για χρήση από την Οδοντιατρική Σχολή, αλλά υπάρχουν ουκ ολίγα τμήματα του ΑΠΘ που έχουν πρόβλημα στέγασης! Δεν θα μπορούσε κάποιο από αυτά να στεγαστεί εκεί μετά την αποκατάσταση του μεγάρου; Δεν θα μπορούσε το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας να εξασφαλίσει 2,4 έως τρία εκατ. ευρώ ή ακόμη λιγότερα αν αξιοποιούσε το Τμήμα Αρχιτεκτόνων και Πολιτικών Μηχανικών του για την αποκατάσταση;
Τη στιγμή μάλιστα που δίνει περίπου έξι εκατομμύρια ευρώ σε μια 20ετία για ενοίκια σε μοναστήρι, αλλά προτιμά να το κάνει… ξενοδοχείο!
Ας σημειωθεί εδώ ότι η απόφαση αυτή ελήφθη το 2017, έπειτα από συνεδρίαση επί προεδρίας του απερχόμενου πρύτανη Περικλή Μήτκα, οπότε κρίθηκε συμφέρουσα η εμπορική εκμετάλλευση του ακινήτου με τη μέθοδο της μακροχρόνιας μίσθωσης έναντι ανακατασκευής για την πλήρη αποκατάσταση και τον εκσυγχρονισμό του κτιρίου με αποκλειστική ευθύνη, φροντίδα και δαπάνη του μισθωτή.
Για την ιστορία να αναφέρουμε ότι επί σειρά ετών το κτίριο βρισκόταν υπό κατάληψη. Αρχικά στα μέσα της δεκαετίας του ’80 από φοιτητές που ήδη αντιμετώπιζαν πρόβλημα στέγασης και ζητούσαν αύξηση των φοιτητικών εστιών. Τα χρόνια της κρίσης και του προσφυγικού φιλοξένησε πρόσφυγες και δραστηριότητες, όπως μαθήματα ελληνικής γλώσσας, με πρωτοβουλία αντιεξουσιαστικών ομάδων της πόλης. Εκκενώθηκε το 2016 ύστερα από μεγάλη αστυνομική επιχείρηση.
πηγή: efsyn
Δείτε κι αυτό:
e-prologos.gr
