Είναι ζήτημα χρόνου, η στιγμή που η Κυβέρνηση θα συνδέσει τη διάλυση των υποδομών του ΚΕΘΕΑ, -γιατί εκεί αποβλέπει ουσιαστικά ο ορισμός του ΔΣ του ΚΕΘΕΑ (Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων) και η κατάργηση του αυτοδιοίκητου-, με μια φρασεολογία “αποκέντρωσης” και “αποσυλοποίησης”. Η άλλη όψη αυτού του εγχειρήματος θα είναι η εκχώρηση, μαζί με τις υποδομές (κτίρια, εγκαταστάσεις κ.λπ.), της συσσωρευμένης γνώσης για την απεξάρτηση-επανένταξη, που έχει ο ΚΕΘΕΑ, στους ιδιώτες και στις ΜΚΟ.

Πρωτίστως όμως η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ αποσκοπεί στην απαξίωση των “στεγνών” προγραμμάτων, καθώς χρόνια τώρα περιμένει η φαρμακοβιομηχανία με τις πρακτικές “υποκατάστασης” κ.λπ. για να διαιωνίζεται το πρόβλημα της εξάρτησης. Το ΚΕΘΕΑ ως αυτοδιοικούμενος οργανισμός, ως εμπνευστής και συντονιστής των “στεγνών” κοινοτικών προγραμμάτων σε ολόκληρη τη χώρα, ήταν όλα αυτά τα χρόνια, “ένα αγκάθι στα μάτια” για το φαρμακοβιομηχανικό κεφάλαιο. Τόσο από άποψη φιλοσοφίας, όσο και από άποψη μεθόδου, το ΚΕΘΕΑ αγωνίζονταν, να κρατήσει έξω από τη θεραπεία της εξάρτησης, τη χημεία και τα παράγωγά της (μεθαδόνη, βουπρενορφίνη κ.λπ.). Οι οποιεσδήποτε επιμέρους επιφυλάξεις στις θεραπευτικές μεθόδους του ΚΕΘΕΑ είναι άλλης τάξης πρόβλημα που σχετίζεται με την επιστημονική συζήτηση. Αυτό δε μειώνει καθόλου τη σημαντική συμβολή του ΚΕΘΕΑ στην απεξάρτηση πολλών ανθρώπων από “τις ουσίες”, κυρίως νέων, και στην άμβλυνση του ανθρώπινου πόνου για χιλιάδες οικογένειες στη χώρα μας.

Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου του ΚΕΘΕΑ συνάδει μάλλον με τις πολιτικές πρακτικές του “επιτελικού κράτους” (κράτος νυχτοφύλακας) που ενστερνίζεται η Κυβέρνηση. Ως γνωστό οι αντίστοιχες πρακτικές στη Μεγάλη Βρετανία (δεκαετία του ’80) διέλυσαν, μέσα από ρητορικές “αποκέντρωσης” και “αποσυλοποίησης”, τις κεντρικές ψυχιατρικές δομές με αποτέλεσμα να βρεθούν στους δρόμους χιλιάδες ψυχικά πάσχοντες. Μια από τις πρώτες επιπτώσεις ήταν η κατακόρυφη αύξηση των αστέγων.

Θανάσης Αλεξίου (από το fb)