Οι ΗΠΑ είναι φανερό ότι εντάσσουν την αντιμετώπιση των ελληνοτουρκικών σχέσεων στο στρατηγικό σχεδιασμό τους που στοχοποιεί ως βασικούς διεθνείς αντίπαλους, όπως η ίδια η κυβέρνηση Τραμπ τούς έχει ορίσει, τη Ρωσία και την Κίνα, αλλά και χωρίς να αφήνει έξω από αυτόν το λογαριασμό τους δυτικούς συμμάχους τους, την ΕΕ και πρώτα απ’ όλα τη Γερμανία.

Ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός θέλει ένα φράγμα αναχαίτισης και απομόνωσης της επανακάμπτουσας Ρωσίας, που παράλληλα να λειτουργήσει και σαν φράκτης ανακοπής της διείσδυσης της Κίνας στην Ευρώπη. Ένα φράγμα που επιδιώκει να στήσει από το Ιράν και τη Μέση Ανατολή ως τα Βαλκάνια και την Ουκρανία, στο οποίο εντάσσει και την Τουρκία και την Ελλάδα, άρα και τον κρίσιμο κρίκο των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Για το σκοπό αυτό ενεργεί όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά προβλήματα κατά τρόπο που να παραμένει στο ρόλο του επιδιαιτητή και του ρυθμιστή των ελληνοτουρκικών σχέσεων και να εξυπηρετούνται τα στρατηγικά του σχέδια. Ας θυμηθούμε το ρόλο των ΗΠΑ σε σοβαρά θέματα που ανέκυψαν στις σχέσεις Τουρκίας – Ελλάδας, όπως λ.χ. το “ευχαριστώ” της ελληνικής κυβέρνησης στις ΗΠΑ για την παρεμβολή τους στην “εκτόνωση” του σοβαρού επεισοδίου των Ιμίων. Ή και το πιο πρόσφατο, της εγκατάστασης μόνιμων περιπολιών των πλοίων του ΝΑΤΟ, με αφορμή και όχημα τον “έλεγχο” του προσφυγικού ρεύματος. Μια κίνηση που έχει ενισχύσει όχι μόνο την παρουσία του στο Αιγαίο, αλλά και την εποπτεία του στις επιχειρήσεις του στη Μέση Ανατολή και στο πέρασμα που χρησιμοποιεί ο ρώσικος στόλος για την κάθοδό του στην Ανατολική Μεσόγειο.

Για τον ίδιο σκοπό, αλλά και για να ασκεί την επικυριαρχία του πάνω στην Ελλάδα και στην Τουρκία, έχει υποθάλψει και συντηρεί στο Αιγαίο ένα καθεστώς “γκρίζας ζώνης” εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων (ενδεικτική αυτού του τρόπου είναι και η δήλωση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για το θέμα των 12 μιλίων που ανακίνησαν οι δηλώσεις Κοτζιά), ένα καθεστώς που κάνει το Αιγαίο θάλασσα ΝΑΤΟϊκής κυριαρχίας.

Αυτή η διαχρονική στάση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού στις ελληνοτουρκικές σχέσεις συνδυάζεται τώρα και με το άπλωμα των αρπακτικών χεριών του στα κοιτάσματα υδρογονανθράκων της Κύπρου, της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου και των υπόλοιπων θαλασσών που περιβάλλουν την Ελλάδα, και με τον έλεγχο που θέλει να ασκήσει στους ενεργειακούς δρόμους που θα περάσουν από τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, και με τη μεγαλύτερη ενίσχυση των πολιτικοοικονομικών και στρατιωτικών θέσεών του στην Ελλάδα και με την αξιοποίηση της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης στο ζήτημα της διατάραξης των σχέσεών του με την Τουρκία.

Από την άλλη πλευρά, η αμερικάνικη πολιτική με την κάλυψη που δίνει στις τούρκικες διεκδικήσεις σε βάρος της Ελλάδας, δεν παύει να μεταχειρίζεται την ελληνοτουρκική διένεξη σαν εργαλείο πίεσης προς την Ελλάδα, αλλά και αντίστροφα σαν διπλωματικό μέσο πίεσης προς την Τουρκία, ειδικά τώρα για να κλείσει τη ρωγμή που έχει ανοίξει με την κυβέρνηση Ερντογάν, ύστερα από το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα στην Τουρκία το 2016, τις τριβές που έχει προκαλέσει η υποστήριξη των ΗΠΑ στους Κούρδους στα σύνορα της Τουρκίας, και ιδιαίτερα τη βελτίωση της σχέσης της Τουρκίας με τη Ρωσία.

Ανάλογα αντιμετωπίζει και η ΕΕ τα ελληνοτουρκικά ζητήματα, υπό το πρίσμα των σχέσεων που έχει με την Ελλάδα (που είναι μέλος της) αλλά και της “ειδικής σχέσης” της με την Τουρκία (που κρατείται σε θέση υποψήφιου προς ένταξη μέλους της ΕΕ από το 1999), οι οποίες της επιτρέπουν να επεμβαίνει στη “ρύθμιση” της ελληνοτουρκικής διαμάχης (χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της απόφασης της ΕΕ στο Ελσίνκι το 1999) και να την αξιοποιεί για την προώθηση των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή, όπως γίνεται φανερό και από την τωρινή ευρωπαϊκή επιχειρηματική και στρατιωτική παρουσία στις έρευνες για τους υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο (παρουσία που στην Κυπριακή ΑΟΖ, πριν λίγο καιρό, προξένησε και “δυναμική” αντίδραση της Τουρκίας).

Η Ρωσία έχει, επίσης, ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την εξέλιξη των ελληνοτουρκικών ζητημάτων στο Αιγαίο, καθώς το τελευταίο αποτελεί τον μοναδικό δρόμο εξόδου των πλοίων της στη Μεσόγειο και προς το Σουέζ. Τώρα αυτό το ενδιαφέρον της έχει αυξηθεί λόγω των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων, που ερευνώνται και εντοπίζονται στην Ανατολική Μεσόγειο (και τα οποία θέλουν να εκμεταλλευτούν και οι μεγάλες ρώσικες εταιρείες πετρελαίου και φυσικού αερίου), αλλά και των ενεργειακών δρόμων που σχεδιάζονται εκεί.

Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός, όπως δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί μια αμφισβητούμενη ζώνη στη Μαύρη Θάλασσα και αντιδρά δυναμικά γι’ αυτό, όπως έδειξε και το τελευταίο στρατιωτικό επεισόδιο ανάμεσα σε ρώσικα και ουκρανικά πολεμικά πλοία στον Πορθμό του Κερτς, που ενώνει την Αζοφική με τη Μαύρη Θάλασσα, δεν είναι διατεθειμένος να δεχθεί μια ζώνη αποκλεισμού του στο Αιγαίο, που θα κλείνει το διάδρομο ή θα δυσκολεύει το διάπλου των πλοίων του προς τη Μεσόγειο.

Για τον ρώσικο ιμπεριαλισμό η ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, με δεδομένο ότι και οι δύο χώρες είναι μέλη του ΝΑΤΟ, αποτελεί ένα σημείο που συγκεντρώνει την προσοχή του για την αντιμετώπιση των ΝΑΤΟϊκών σχεδιασμών περικύκλωσής του, με την έννοια ότι τον συμφέρουν οι τριβές Ελλάδας -Τουρκίας στο βαθμό που εξασθενούν τη νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός έχοντας σήμερα ανακτήσει δυνάμεις, ισχυροποιώντας τη θέση του στη Συρία και προσπαθώντας να εκμεταλλευθεί τις αντιθέσεις Τουρκίας – ΗΠΑ και να προσεταιρισθεί την πρώτη στη διεθνή πολιτική του, ειδικά στον άξονα Ανατολική Μεσόγειο-Μέση Ανατολή -Μαύρη Θάλασσα, ασκεί και αυτός την επίδρασή του στις ελληνοτουρκικές εξελίξεις.

Οι ιμπεριαλιστές για να προωθήσουν τις επιδιώξεις τους, χρησιμοποιούν τα δεσμά της εξάρτησης που έχουν περάσει σε άλλες χώρες και εφαρμόζουν είτε πολιτικές ωμής καταπάτησης εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων μικρών και πιο αδύνατων κρατών είτε πλάγιες πολιτικές μετατροπής γεωγραφικών περιοχών σε χώρους αμφισβητούμενης ή απροσδιόριστης εθνικής κυριαρχίας, ώστε να επιβάλλουν σ’ αυτούς πιο εύκολα την ιμπεριαλιστική επικυριαρχία. Αυτές οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές έχουν στο στόχαστρό τους και την αιγιαλίτιδα ζώνη των 12 μιλίων, που είναι εθνική κυριαρχία, αλλά και πιο περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα που έχει ένα κράτος, όπως η Αποκλειστική Οικονομική ζώνη (ΑΟΖ). Παρεμβάλλονται και ασκούν, έτσι, άμεση αρνητική και επικίνδυνη επιρροή και στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση, που περιέχει, ακριβώς, τέτοια επίμαχα ζητήματα.

Το πλέγμα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και σχεδιασμών στην Ανατολική Μεσόγειο έχει καθοριστικό ρόλο στην πορεία των ελληνοτουρκικών σχέσεων. Όμως, αυτός ο ρόλος και αυτή η πορεία συναρτώνται άμεσα με τις επιδιώξεις των κυρίαρχων αστικών τάξεων στην Τουρκία και στην Ελλάδα και με την πολιτική των κυβερνήσεων στις δυο χώρες.

Πηγή: Λαϊκός Δρόμος