Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, για επικοινωνιακούς και μόνο λόγους, για να παρουσιάσει ένα φιλολαϊκό προφίλ ασκώντας τάχα κοινωνική πολιτική, επέλεξε την ειδική αγωγή, δηλαδή την εκπαίδευση και υποστήριξη των παιδιών με ειδικές ανάγκες και αναπηρία. Η επιλογή αυτή δεν είναι τυχαία. Εκμεταλλεύεται όψιμα τα άτομα με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και την προσφορά και ευαισθησία που έτσι κι αλλιώς επιδεικνύουν οι εκπαιδευτικοί στο θέμα αυτό, υποσχόμενη μόνιμους διορισμούς. Την ίδια στιγμή – και διόλου τυχαία – αφήνει εκτός ατζέντας τα δυσθεώρητα κενά στη γενική εκπαίδευση που ξεπερνούν κάθε μεταπολιτευτικό προηγούμενο. Με υπόγειο και ταυτόχρονα ύπουλο τρόπο καλλιεργεί συνθήκες τεχνητού ανταγωνισμού ανάμεσα στην γενική εκπαίδευση και την ειδική αγωγή.

Υπάρχει όμως και άλλη μια πτυχή ακόμα πιο βαθιά και επικίνδυνη. Το υπουργείο Παιδείας χρησιμοποιεί την ειδική αγωγή σαν την “κερκόπορτα” για την επιβολή της αξιολόγησης στην εκπαίδευση. Γνωρίζοντας πολύ καλά πως οι εκπαιδευτικοί – νέοι στην πλειοψηφία τους – που εργάζονται στο πεδίο αυτό, έχουν έτσι κι αλλιώς αυξημένα ακαδημαϊκά προσόντα (μεταπτυχιακούς τίτλους, σεμινάρια κλπ), εκτιμά πως μπορεί να τους εκμεταλλευτεί την επόμενη μέρα ως δούρειο ίππο για να δημιουργήσει ένα νέο καθεστώς τεμαχισμού και κατηγοριοποίησης των εκπαιδευτικών σε παλιούς και νέους, προσοντούχους και μη προσοντούχους, που οδηγεί αναπόφευκτα στην κονιορτοποίηση των εργασιακών τους σχέσεων έτσι που την επόμενη ημέρα η ατομική αξιολόγηση να φαντάζει φυσικό επακόλουθο.

Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως δίπλα στα δημόσια Πανεπιστήμια έχει στηθεί ένα ολόκληρο σύμπλεγμα ακριβοπληρωμένων μεταπτυχιακών προγραμμάτων σπουδών και σεμιναριακών κύκλων, με τη σφραγίδα μάλιστα του υπουργείου Παιδείας, στα οποία κάθε τόσο καλούνται οι εκπαιδευτικοί να συμμετάσχουν ώστε να “εμπλουτίσουν τα προσόντα τους”, με το κατάλληλο αντίτιμο φυσικά.

Απέναντι σε κάθε είδους πλαστά διλήμματα που εισάγει δόλια το υπουργείο Παιδείας, το εκπαιδευτικό κίνημα οφείλει να απαντήσει αποφασιστικά πως στα σχολεία χωράνε όλοι και πως αυτό που απαιτείται τώρα είναι ο διορισμός όλων των αναπληρωτών ώστε να καλυφθούν άμεσα όλα τα κενά στα σχολεία. Απέναντι στα “προσόντα” που οδηγούν στην επίπλαστη κατηγοριοποίηση και τον κατακερματισμό των εκπαιδευτικών, η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι η υπεράσπιση του πτυχίου και της προϋπηρεσίας ως μοναδικών κριτηρίων που ενοποιούν τους εκπαιδευτικούς και τη συλλογική τους στάση και πάλη για τη διεκδίκηση σταθερής και μόνιμης εργασίας.