Επιστροφή στις σχολικές τάξεις και στα μαθήματα για 1,3 εκατ. μαθητές και 160 χιλιάδες εκπαιδευτικούς την Δευτέρα. Ένας ολόκληρος κόσμος, με αγωνίες και ελπίδες, ξεκινάει…

            Τουλάχιστον ένα μήνα πριν από την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς, δεν υπήρξε δήλωση του υπουργικού επιτελείου που να μην περιλάμβανε στο μενού της ότι  «προχωράμε σε επιστροφή στην κανονικότητα»,  «τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά με περισσότερους εκπαιδευτικούς των τελευταίων ετών»  και «με καινοτομίες…..»  

            Την ώρα που ο πληθωρισμός με την έναρξη της σχολικής χρονιάς αποτυπώνεται και στη σάκα του μαθητή με καταλύτη τη μεγάλη αύξηση της τιμής του χαρτιού και τις ανατιμήσεις στα σχολικά είδη που αναμένεται φέτος να αγγίξουν και το 40%, επιβαρύνοντας κι άλλο τον οικογενειακό προϋπολογισμό,

            την ώρα που ξεκινάει το μαρτύριο των πληρωμών για αναγκαστικές εξωσχολικές δραστηριότητες,

            Την ίδια, ακριβώς, ώρα που απαιτούνται μέτρα που θα ανακουφίζουν ουσιαστικά γονείς και μαθητές μπροστά στην έναρξη της σχολικής χρονιάς, η υπουργός και οι κυβερνητικοί παράγοντες, πανηγυρίζουν για τις… «καινοτομίες» που φέρνουν φέτος στα σχολεία. Κανονικό δούλεμα.

            Και στήνουν μπαράζ συνεντεύξεων που τις «μπούκωνουν» με επιδέξια λόγια, για τις μεγάλες παρεμβάσεις τους στην εκπαίδευση, ενώ οι παλατιανοί τεχνικοί της κοινής γνώμης φροντίζουν να τις παρουσιάσουν με τη μορφή ενός εκπαιδευτικού μποντι λάιν.

            Εθισμένοι στο ψέμα και την εξαπάτηση, με μια καλοστημένη επικοινωνιακή προπαγάνδα, προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο.

            Σε μια εκπαιδευτική κοινότητα τσακισμένη από τα χαστούκια των μνημονίων, πτωχευμένη, ζαλισμένη από την πανδημία, ζορισμένη από την τηλε-«εκπαίδευση», πιεσμένη από τις εξαντλητικές “οδηγίες” – “αναθέσεις” του υπουργείου Παιδείας, με την απειλή της αξιολόγησης – χειραγώγησης, το υπουργικό επιτελείο, με υποσχέσεις για ένα «μέλλον με λιακάδα» επιχειρεί να αποσπάσει τη συναίνεση για τις εκπαιδευτικές του πολιτικές.

            Καθώς όμως κάθε χρόνο εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς αναπνέουν τα αποκαΐδια των υποσχετικών, όσο και να μεταμφιέζονται, όσο καταιγιστική κι αν είναι η επιχείρηση αποπροσανατολισμού του υπουργείου Παιδείας, δεν μπορεί να κρυφτεί τόση μαυρίλα που έχει σκεπάσει τα σχολεία.

Να το πούμε καθαρά.

Ένα υπουργείο Παιδείας που φέρεται σαν επιχειρηματίας που θέλει το σχολείο ένα εμπορικό μαγαζί, τους γονείς πελάτες, τους μαθητές «καύσιμη ύλη» και τον εκπαιδευτικό έναν κακοπληρωμένο και υπάκουο υπάλληλό του.

Σε αυτό το σχολείο της «Ψηφιακής εκπαίδευσης και της e-Μάθησης» (όπως το προβάλλει η υπουργός Παιδείας), αλλά στην πραγματικότητα των «ανεστραμμένων» εκπαιδευτικών αναγκών, οι δάσκαλοι εξαναγκάζονται να εξαντλούν την ενέργειά τους στο ρόλο του εξεταστή, του επιτηρητή, του συμβολαιογράφου επιδόσεων και να εξουθενώνουν τα διδακτικά τους καθήκοντά  όλο και περισσότερο  στις γραφειοκρατικές – διοικητικές υποχρεώσεις που τους αναθέτουν…

Στο σχολείο των «διαδραστικών πινάκων» και των «σετ ρομποτικής» της κ. Κεραμέως, ένας χώρος γνώσης, διεκδίκησης, ζωής, τείνει να μετατραπεί, περισσότερο από ποτέ, σε χώρο «εξεταστικής θυσίας», σε μια άχαρη και ψυχρή «αίθουσα αναμονής» στην οποία αναγκαστικά περιμένει ο μαθητής μέχρι να έρθει η ώρα του μοιράσματος των τίτλων.

«Βομβαρδισμός» παρεμβάσεων

Οι νομοθετικές παρεμβάσεις της Υπουργού Παιδείας αποτελούν μια βραδυφλεγή βόμβα στο dna αλλά και στο “κλίμα” του σχολείου. Η εκπαίδευση της αμάθειας, το χάσιμο του νοήματος, η πίεση και η ανασφάλεια που νιώθει ο μαθητικός πληθυσμός, η επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών των εκπαιδευτικών έχουν απογειωθεί, και τείνουν να δημιουργήσουν ολοένα και περισσότερες αποικίες στο εκπαιδευτικό σώμα  και ο κίνδυνος μιας διαλυτικής κατάστασης είναι ορατή και έτοιμη να διαχυθεί και να επηρεάσει όλους όσους αναπνέουν την κιμωλία μέσα στην τάξη.

Η υπουργός Παιδείας μετουσιώνει με ταχύτατους ρυθμούς τα πιο νεοφιλελεύθερα προτάγματα (εκπαίδευση για λιγότερους, σχολεία πολλών ταχυτήτων, ιδιωτικοποίηση, περικοπές, σύστημα ελέγχου και κατηγοριοποίησης εκπαιδευτικών και σχολείων, κατάρτιση αντί για μόρφωση) σε νομοθεσία που “σταυρώνει” τη δημόσια εκπαίδευση και στρώνει το έδαφος για ένα σχολείο πιο σκληρό και ανταγωνιστικό και μάλιστα από όλο και μικρότερες τάξεις.

Καταμεσής του θέρους σαν τον «διαρρήκτη» που χτυπά μέσα στο καλοκαίρι η υπουργός Παιδείας αποφάσισε να επιβάλλει νέα σειρά μέτρων επιχειρώντας να δημιουργήσει ομαδοποιήσεις και εξουσιαστικές βαθμίδες μέσα στα σχολεία, κόβοντας σε φέτες τους συλλόγους των εκπαιδευτικών και αποδυναμώνοντας την όποια συνοχή τους. Μέντορες, Ενδοσχολικοί Συντονιστές δεν αποτελούν τίποτε περισσότερο από προκεχωρημένο φυλάκιο μιας επιχείρησης  «διαβάθμισης» – διάσπασης του «σώματος» των εκπαιδευτικών, έναν ακόμη πολιορκητικό κριό στην αξιολόγηση των εκπαιδευτικών.

Πίεση, γραφειοκρατικός φόρτος, τοξικό περιβάλλον

Το υπουργείο Παιδείας επιχειρεί να μετατρέψει την εκπαιδευτική διαδικασία και τα ζωντανά της στοιχεία σε ένα γραφειοκρατικό μηχανισμό ελέγχου και συμμόρφωσης έτσι ώστε να μπορεί να ξετυλίγει ευκολότερα και χωρίς αντιδράσεις την εκπαιδευτική του πολιτική.

Θα μπορούσαμε να μείνουμε (γιατί αυτό είναι το κύριο και το βασικό) στο περιεχόμενο και τις κατευθύνσεις δεκάδων συνεδριάσεων που επιβάλλονται, ωστόσο, θα εστιάσουμε σε μια άλλη πλευρά, διόλου ευκαταφρόνητη, που αφορά στην απογείωση της εξουθένωσης του εκπαιδευτικού προσωπικού στα γρανάζια εξωεκπαιδευτικών αναθέσεων.

Ίσως είναι η πρώτη φορά μεταπολιτευτικά που ένα μεγάλο τμήμα των εκπαιδευτικών νιώθει αφενός τέτοια αφόρητη πίεση και αφετέρου τέτοια έλλειψη χαράς για τη διδασκαλία που αντί να  τονώνει όπως παλιότερα,  “αδειάζει” σωματικά και ψυχικά.

Πέρα από την εικονική πραγματικότητα

Η «κανονικότητα», λοιπόν, επανέρχεται, σύμφωνα με τους επιτελείς του  Υπουργείου Παιδείας.

Και ας ξεκινάει η σχολική χρονιά χωρίς ουσιαστικά μέτρα θωράκισης των σχολείων απέναντι στην εξάπλωση της πανδημίας ως μια πιστή επανάληψη της προηγούμενης.

Και ας παραμένουν τα πληθωρικά τμήματα των πάνω από 25 μαθητές που υπονομεύουν εκτός από τη μαθησιακή διαδικασία και την άμυνα απέναντι στην εξάπλωση της πανδημίας!

Και ας μένουν, χωρίς καμιά υποστήριξη μέσα στις παραφορτωμένες τάξεις, χιλιάδες παιδιά με μαθησιακά προβλήματα και ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες!

Και ας ξεπεράσουν και φέτος οι ελαστικά εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί το 25% στο σύνολο του πληθυσμού των διδασκόντων!

Και ας κυριαρχούν και στη νέα σχολική χρονιά οι ευφάνταστοι τρόποι «κάλυψης» των κενών στα σχολεία με το «ξεχείλωμα» των αναθέσεων μαθημάτων (ο φιλόλογος διδάσκει θρησκευτικά, ο θεολόγος ιστορία, ο μηχανικός μαθηματικά και ο μαθηματικός φυσική), που βαθαίνουν το κράτος της αμάθειας!

Και ας αυξάνει ο αριθμός των εκπαιδευτικών που αναγκάζονται να διδάσκουν σε 2,3,4 και 5 σχολεία, σαν ένα είδος ιδιότυπου ντελίβερι!

Ας μην αυτοπαραμυθιάζεται η ηγεσία του ΥΠΑΙΘ ότι οι εκπαιδευτικοί και οι μαθητές αδρανούν ή στέκουν αμήχανοι σαν να ‘χουν «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι εργαζόμενοι και η νεολαία «σαν να ‘ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης…

Χρήστος Κάτσικας