Χρήστος Κάτσικας

ΣΤΟΧΕΥΜΕΝΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ

Φανερώθηκε η μάσκα που κρύβει το Υπουργείο Παιδείας, κάτω απ’ τη μάσκα που φοράει!

                Έχει γίνει πλέον φανερό ότι η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας χρησιμοποίησε την κρίση που προκάλεσε η εμφάνιση της πανδημίας  ως πρόσχημα – εργαλείο για να επιταχύνει ρυθμίσεις που είχε στις άμεσες επιδιώξεις της αλλά και άλλες που μόνο «οραματικά» είχε στο «πίσω» μέρος του μυαλού της και θεώρησε ότι τώρα παρουσιαζόταν μια μεγάλη ευκαιρία που δεν έπρεπε να την αφήσει ανεκμετάλλευτη.  

                Η τροπολογία για την σύγχρονη  εξ αποστάσεως «εκπαίδευση» και την μετάδοση του μαθήματος, ο νόμος, πλέον, για τις αλλαγές στο Λύκειο, στο Δημοτικό και στο Νηπιαγωγείο καθώς και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών αλλά και ότι άλλο ετοιμάζεται να φέρει στη βουλή το επόμενο χρονικό διάστημα (ΕΠΑΛ, κρίσεις στελεχών εκπαίδευσης, Ανώτατη εκπαίδευση κλπ) δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.

                Σε όλες αυτές τις ρυθμίσεις κεντρικό ρόλο έχουν οι περικοπές σε σχολεία και εκπαιδευτικούς, η χειραγώγηση – αστυνόμευση  των αντιδράσεων και ο αναπροσανατολισμός – αναδιάρθρωση βασικών στοιχείων του υπαρκτού σχολείου (αναλυτικά προγράμματα, στοχοθεσίες, κατάρτιση, δεξιότητες, κλπ)

Από τη στιγμή που το Υπουργείο Παιδείας πήρε την απόφαση να ανοίξουν και πάλι τα σχολεία κλείνοντας παράλληλα το μάτι στους γονείς να επιλέξουν οι ίδιοι αν θέλουν να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο, ως γνωστόν, στα Γυμνάσια και τα Λύκεια της χώρας δημιουργήθηκε μια επικίνδυνη κατάσταση. Μετά τις πρώτες μέρες του ανοίγματος των σχολείων οι μαθητές που δεν πήγαιναν ξεπέρασαν το 50% και από τις αρχές Ιουνίου είχαμε το φαινόμενο των σχολείων χωρίς μαθητές, ιδιαίτερα στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη.  Μαθητές που το πρωί έκαναν μάθημα  στην τάξη και μαθητές που δεν έρχονταν καθόλου σχολείο.

Και αφού επιδέξια και με σκοπιμότητα από τη μεριά του Υπουργείου Παιδείας στρώθηκε ο δρόμος για την πλήρη απαξίωση του σχολείου (χιλιάδες μαθητές την ίδια ώρα που έπρεπε να βρίσκονται στις σχολικές αίθουσες βρίσκονταν είτε στα φροντιστήρια που έφτιαξαν πρωινό πρόγραμμα μαθημάτων, είτε οπουδήποτε αλλού, το Υπουργείο  προώθησε την κατάπτυστη τροπολογία του για την εξ αποστάσεως ζωντανή μετάδοση του μαθήματος.

ΜΕΘΟΔΕΥΣΗ ΜΕ ΣΤΟΧΟ

Όπως εύστοχα, σημειώνει, σε ανακοίνωσή της η Ένωση Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης (ΕΛΜΕ) Κέρκυρας το πονηρό «κλείσιμο του ματιού» σε γονείς και μαθητές εκ μέρους του υπουργείου Παιδείας δεν ήταν απλώς ψηφοθηρική ή επικοινωνιακή τακτική. Χτύπησε στην καρδιά του το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, υπονομεύοντας τους όρους ύπαρξής του. Η «προαιρετικότητα» της φοίτησης είναι ένα αποτελεσματικό εργαλείο για τη συρρίκνωση της δημόσιας εκπαίδευσης, μαζί με την παραπέρα υποχρηματοδότηση, το πέρασμά της στους δήμους, την αύξηση των εξεταστικών φραγμών, την αξιολόγηση  και τις λοιπές συνταγές της εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ. Στο βάθος παραμονεύει το σχολείο των «λίγων και εκλεκτών», των χορηγών και των γονέων-πελατών. Αυτό το νέο μοντέλο σχολείου συνοδεύεται κι από το αντίστοιχο μοντέλο εκπαιδευτικού: ελαστικά εργαζόμενος ή/και τηλε-εργαζόμενος, χωρίς ωράριο και εργασιακά δικαιώματα, διεκπεραιωτής προγραμμάτων που, αντί για γνώσεις, προωθούν τυποποιημένες δεξιότητες, σκληρά ανταγωνιστικός, χωρίς ένταξη σε συλλογικότητες, επιτηρούμενος από κάμερες και εύκολα αντικαταστήσιμος από την εικόνα του σε μια οθόνη…

Το Υπουργείο είπε στους γονείς ότι οι μαθητές που μένουν σπίτι, με μια απλή δήλωση, θα μπορούν να συμμετέχουν στην εξ αποστάσεως εκπαίδευση ή να συνδέονται με την εξ αποστάσεως ζωντανή μετάδοση του μαθήματος!

Άρα το Υπουργείο τι ακριβώς πρότεινε; Ο εκπαιδευτικός που θα έχει το πρωί το 60, 50, 40 ή 30% των μαθητών να κάνει και το απόγευμα μάθημα εξ αποστάσεως στους υπόλοιπους. Ή διαφορετικά να προχωρήσει στο να βιντεοσκοπεί ή να αναμεταδίδει το μάθημα του.

ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΤΑ ΗΧΕΙΑ ΤΗΣ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΣΗΣ

Την ίδια στιγμή αρχίζει ομοβροντία από μέσα ενημέρωσης στην ηθική υπόσταση των εκπαιδευτικών. Είναι φανερό ότι η Κυβέρνηση και το ΥΠΑΙΘ γνωρίζουν πολύ καλά ότι η μεγαλύτερη τέχνη στον πόλεμο είναι να υποτάξεις τον εχθρό χωρίς μάχη και αυτό το καταφέρνεις όταν τον συκοφαντείς έτσι ώστε αφενός να του παραλύσεις κάθε διάθεση για αντίσταση και αφετέρου να τον απομονώσεις από τους φυσικούς του συμμάχους. Στα πλαίσια αυτά «εξαπέλυσαν» τα γνωστά, για τη στάση τους απέναντι στους εργαζόμενους, «αρπακτικά» της δημοσιογραφίας και μαζί τους παλατιανούς δημοσιογράφους και τη διευρυμένη ομάδα των «προθύμων» (τόσα εκατομμύρια στα ΜΜΕ δεν δόθηκαν άδικα) οι οποίοι άρχισαν να «ξεσκονίζουν» σε απευθείας μετάδοση τα γνωστά ρεφρέν τους για τους τεμπέληδες εκπαιδευτικούς που τόσους μήνες κάθονταν και πληρώνονταν και τώρα αρνούνται να κάνουν το αυτονόητο ενώ όλοι οι άλλοι εργαζόμενοι είτε βρίσκονται σε διαθεσιμότητα, είτε έχει μειωθεί ο μισθός, είτε κινδυνεύουν με απόλυση, είτε δουλεύουν σκληρά με όλους τους κινδύνους από την πανδημία.

Από το πρωί μέχρι το βράδυ, τα κρατικά κανάλια, ο ΣΚΑΙ, ΤΑ ΝΕΑ, η Καθημερινή, ο Πορτοσάλτε, ο Πρετεντέρης, ο Οικονόμου, ο Τέλογλου, ο Καμπουράκης, o  Θεοδωρόπουλος και άλλοι πολλοί προύχοντες της δημοσιογραφίας του συστήματος, «τζημεροβελοπουλοσυναγωνίζονταν» ποιος, με το μανδύα της δημοσιογραφικής τάχα κριτικής, θα ρίξει πιο πολύ δηλητήριο για τους εκπαιδευτικούς, ποιος θα κινήσει πιο αποτελεσματικά τον κοινωνικό αυτοματισμό κατά των δασκάλων και των καθηγητών.

Είναι γνωστό ότι κάθε πόλεμος προετοιμάζεται και αρχίζει με τα λόγια και το υπουργείο Παιδείας στρώνει μεθοδικά το έδαφος με νομοθεσία – ναρκοπέδιο για το δημόσιο σχολείο, εκπαιδευτικούς και εκπαιδευόμενους. Το ποιος θα γελάσει τελευταίος, ωστόσο είναι ζητούμενο. Ας μην αυτοπαραμυθιάζονται οι έως τώρα «πανταχού νικήσαντες» που οι εκπαιδευτικοί αδρανούν ή στέκουν αμήχανοι σαν να ’χουν «παραδεχθεί την ήττα». Ουδέποτε φέρονται οι εργαζόμενοι «σαν να ’ναι έτοιμοι από καιρό να πουν το μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι». Το λένε απότομα! Κι αν πουν «όχι», γίνεται της Βαστίλλης…