Η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο διεθνές και στο ελληνικό κομμουνιστικό κίνημα

«Μία συνεχής σειρά από νίκες ενάντια σε μια συνεχή σειρά κολοσσιαίων δυσκολιών», αυτή ήταν στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα η συγκλονιστική πορεία του σοβιετικού κράτους της διχτατορίας του προλεταριάτου που εγκαθίδρυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση. Το πρώτο στον κόσμο σοσιαλιστικό κράτος έγινε φάρος για τις εργαζόμενες μάζες της υφηλίου, ένα ανοιχτό παγκόσμιο βήμα των καταπιεζομένων τάξεων: «Ζήτημα είναι αν μπορεί κανείς να αμφιβάλει, ότι η καταστροφή αυτού του βήματος, θα σκέπαζε για πολύν καιρό την κοινωνική και πολιτική ζωή των “προηγμένων” χωρών με τα σκοτάδια μιας αχαλίνωτης μαύρης αντίδρασης», παρατηρούσε (στα «Δεκάχρονα του Οκτώβρη») ο Στάλιν. Μια τέτοια καταστροφή, που θα προκαλέσει την άγρια χαρά όλης της αντίδρασης, έμελλε να δρομολογηθεί στα κατοπινά, μετά τον θάνατο του Στάλιν, χρόνια. Δεν θα προέλθει από τις ένοπλες στρατιωτικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού, που στο παρελθόν χάρη στις ηρωικές προσπάθειες και τις αμέτρητες θυσίες του σοβιετικού λαού είχαν κατανικηθεί, αλλά από την αναρρίχηση και την εδραίωση σταδιακά των οππορτουνιστών – ρεβιζιονιστών στην εξουσία. Την αρχή του τέλους της Σοβιετικής Ένωσης θα σηματοδοτήσει το κακόφημο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, κανοναρχώντας μέσα από διαδοχικές φάσεις μια οικτρή αντισοβιετική αντεπαναστατική πορεία κατεδάφισης του σοσιαλισμού, παλινόρθωσης του καπιταλισμού, αποσύνθεσης και διάλυσης τελικά της ίδιας της Σοβιετικής Ένωσης, κάτω από τους ενθουσιαστικούς αλαλαγμούς του διεθνούς κεφαλαίου.
Ο Στάλιν, για το έργο του οποίου έκαναν πάντα μια υψηλή εκτίμηση οι μαρξιστές – λενινιστές, πέθανε τον Μάρτη του 1953, αφού είχε επάξια σηκώσει, όσο λίγοι στην ιστορία, τόσο μεγάλο φορτίο για τόσο μεγάλο διάστημα.
Μια ομάδα αποστατών ρεβιζιονιστών, με επικεφαλής τον Χρουστσώφ, αφού προετοίμασε το έδαφος, πρόβαλε ανοιχτά στο 20ό συνέδριο του ΚΚΣΕ, τον Φλεβάρη του 1956, την αντιμαρξιστική – αντιλενινιστική της πλατφόρμα, που συστηματοποιήθηκε και ολοκληρώθηκε σε ένα γενικό αντεπαναστατικό πρόγραμμα, ως το 22ο συνέδριο του ΚΚΣΕ, το 1961. Σημαία των οππορτουνιστών – ρεβιζιονιστών έγινε ο αντισταλινισμός και το «ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό με τον κοινοβουλευτικό δρόμο», με άλλα λόγια η αποκήρυξη των διδαγμάτων και του δρόμου της Οκτωβριανής Επανάστασης. Με πρόσχημα την «πάλη κατά της προσωπολατρίας» οι ρεβιζιονιστές εξαπέλυσαν μια δημόσια συκοφαντική επίθεση ενάντια στον Στάλιν και το επαναστατικό έργο του, παρουσιάζοντας ουσιαστικά τη διχτατορία του προλεταριάτου, που πράγματι υπήρχε στον καιρό του, σαν ένα απάνθρωπο καθεστώς όπου βασίλευε η αδικία, ο φόβος και το έγκλημα, τροφοδοτώντας και ενισχύοντας το αντικομμουνιστικό οπλοστάσιο της διεθνούς αντίδρασης και δυσφημώντας το σοσιαλιστικό σύστημα.
Ο ρεβιζιονισμός είναι μια μορφή αστικής ιδεολογίας. Δρα στο όνομα του μαρξισμού, αλλά σημαίνει την υιοθέτηση θεωρητικά και την εφαρμογή πρακτικά των θέσεων της αστικής τάξης εναντίον του προλεταριάτου.
Το 20ό συνέδριο σήμανε την αναθεώρηση των αρχών του μαρξισμού – λενινισμού, την υιοθέτηση και διάδοση μιας σειράς αντιμαρξιστικών θεωριών που η εφαρμογή τους θα οδηγούσε αναπότρεπτα στην αλλαγή του χαρακτήρα του σοβιετικού κόμματος και του κράτους. Προβάλλοντας τη θεωρία ότι δεν υπάρχουν πια στη Σ.Ε. ούτε τάξεις ούτε ταξική πάλη, οι ρεβιζιονιστές κατάργησαν τη διχτατορία του προλεταριάτου και την αντικατέστησαν με το «παλλαϊκό κράτος». Σε αντιστοιχία με αυτό επέβαλαν πλήρη αλλοίωση στη σύνθεση και τον ταξικό χαρακτήρα του ΚΚΣΕ, και από επαναστατικό κόμμα του προλεταριάτου το μετέτρεψαν σʼ ένα κόμμα διαβρωμένο από την αστική ιδεολογία, όργανο εξυπηρέτησης των αντισοσιαλιστικών σκοπών των αναθεωρητών.
Με τη σειρά πολιτικών μέτρων που πήραν, έδωσαν μια χωρίς προηγούμενο ώθηση στην ανάπτυξη των αστικών στοιχείων και γενικά των αντισοσιαλιστικών δυνάμεων.
Ο ρεβιζιονισμός άπλωσε την οππορτουνιστική διάβρωση σε όλους τους τομείς, ενίσχυσε τα ερείσματα και διεύρυνε την ίδια την κοινωνική βάση του, εδραιώνοντας την κυριαρχία ενός αστοποιημένου προνομιούχου στρώματος, της νέας αστικής τάξης, στο κόμμα, την κυβέρνηση και τους διάφορους κρατικούς οργανισμούς. Κάτω από τις συνθήκες αυτές, έγιναν στη Σ.Ε. ουσιαστικές αλλαγές στη βάση και στο εποικοδόμημα. Εξαλείφτηκαν οι βασικές επαναστατικές κατακτήσεις του σοβιετικού λαού, καταργήθηκαν ή παραμορφώθηκαν σε αντισοσιαλιστική κατεύθυνση οι βασικές οικονομικές δομές και οι πολιτικοί θεσμοί του κράτους. Η κυριαρχία του ρεβιζιονισμού άνοιξε το δρόμο στην καπιταλιστική παλινόρθωση, ενώ την οικτρή αυτή εξέλιξη την πρόβαλλαν και την παρουσίαζαν ως ανώτερη διαδικασία για το πέρασμα στον κομμουνισμό.
Όλες οι θεωρίες που διακηρύχτηκαν από τον Χρουστσώφ κι όλη η ουσία της αντιμαρξιστικής – αντιλενινιστικής γραμμής που χάραξε το 20ό συνέδριο, διατηρήθηκαν πλήρως και στη διάρκεια της κατοπινής μπρεζνιεφικής περιόδου. Όχι μόνο διατηρήθηκαν αλλά και βάθυναν προβάλλοντας θεωρίες που, στο όνομα του μαρξισμού – λενινισμού, αναπαρήγαγαν τις νεοαποικιακές θεωρίες του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Για «σοσιαλισμό στα λόγια, μετεξέλιξη του οππορτουνισμού σε ιμπεριαλισμό» έκανε λόγο ο Λένιν, καταγγέλλοντας στον καιρό του τους αποστάτες της Β’ Διεθνούς. Ο σοβιετικός ρεβιζιονισμός θα μετεξελιχθεί, όμοια, σε σοσιαλιμπεριαλισμό, και στα μπρεζνιεφικά χρόνια η διεθνής επεμβατική πολιτική του θα γίνει χαρακτηριστικό του γνώρισμα, μεγαλώνοντας στην πραγματικότητα την κρίση και τα αδιέξοδα του ρεβιζιονισμού.
Στη μπρεζνιεφική περίοδο εδραιώθηκε παραπέρα η κυριαρχία της νέας αστικής τάξης, του αστοποιημένου «ανώτερου στρώματος» της κομματικής και κρατικής γραφειοκρατίας, των κατοπινών «ολιγαρχών» και όλων των κλικών των προνομιούχων και διεφθαρμένων παλιών και νέων αστικών στοιχείων, που τότε ετοίμαζαν το επόμενο βήμα… Το βήμα αυτό θα γίνει στα χρόνια της γκορμπατσοφικής περεστρόικα, που θα παλινορθώσει και τυπικά τον καπιταλισμό, ολοκληρώνοντας το αντεπαναστατικό έργο του σοβιετικού ρεβιζιονισμού. Η Σοβιετική Ένωση θα αποσυντεθεί και θα διαλυθεί και ο ρεβιζιονιστικός ψευδοκομμουνισμός των Χρουστσώφ – Μπρέζνιεφ – Γκορμπατσόφ, θα μετασχηματιστεί σε απροκάλυπτο και ωμό αντικομμουνισμό.
Οι ρεβιζιονιστές προσπάθησαν από την αρχή να επιβάλουν σʼ όλο το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα την αντεπαναστατική γραμμή τους. Καταπάτησαν τα δικαιώματα των σοσιαλιστικών χωρών και την ανεξαρτησία των κομμουνιστικών κομμάτων, πέρασαν το χαλινάρι τους στις περισσότερες χώρες της Αν. Ευρώπης και κατέφυγαν σε απροκάλυπτες επεμβάσεις και σε κάθε είδους μηχανορραφίες για την ανατροπή νόμιμων καθοδηγήσεων κομμάτων και κυβερνήσεων. Αυτό ακριβώς έκαναν με την επέμβασή τους, πρώτα – πρώτα, εναντίον του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας.
Απέναντι στον σοβιετικό ρεβιζιονισμό και σε αντιστοιχία με την πορεία ανάπτυξης και εμβάθυνσής του, υψώθηκε αναπόφευκτα ο αγώνας των επαναστατών κομμουνιστών. Θα ξεκινήσει δημόσια στη δεκαετία του ʼ60 ο μεγάλος διεθνής αντιρεβιζιονιστικός αγώνας και στην πορεία του, σε ανοιχτή ρήξη με τον ρεβιζιονισμό στο διεθνές αλλά και στο εθνικό επίπεδο των διαφόρων χωρών, θα γεννηθεί το μαρξιστικό – λενινιστικό κίνημα.
Αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του ιστορικού αγώνα ενάντια στον ρεβιζιονισμό και την καπιταλιστική παλινόρθωση στάθηκε ο Μάο Τσετούνγκ. Σύμφωνα με την περιεκτική, όσο και βαθύτατη σε περιεχόμενο, διατύπωσή του «Ο ρεβιζιονισμός στην εξουσία είναι η αστική τάξη στην εξουσία».

πηγή: Λαϊκός Δρόμος