Χιλιάδες άνθρωποι σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις της χώρας έκαναν πορείες για να τιμήσουν τη μνήμη όσων αγωνίστηκαν ενάντια στη στρατιωτική δικτατορία πριν από 49 χρόνια. Ενδεικτική της δυναμικότητας των κινητοποιήσεων η μαζική συμμετοχή.

Πρόκειται για μία από τις μαζικότερες πορείες μνήμης της εξέγερσης του Πολυτεχνείου τα τελευταία χρόνια καθώς οι δρόμοι της Αθήνας πλημμύρισαν από κόσμο που θέλησε να τιμήσει την 49η επέτειο της ιστορικής εξέγερσης.

Μαζικά ήταν τα μπλοκ του Μ-Λ ΚΚΕ και της Πορείας

Η ανακοίνωση του Μ-Λ ΚΚΕ

Συμπληρώνονται φέτος 49 χρόνια από τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του Πολυτεχνείου ενάντια στην αμερικανοκίνητη στρατιωτικοφασιστική δικτατορία. Ο ξεσηκωμός του Νοέμ­βρη του 1973 αποτέλεσε την κορυφαία στιγμή της αντιφασιστικής-αντιδικτατορικής πάλης ενάντια στο φασιστικό καθεστώς, το οποίο θα κατέρρεε λίγους μήνες αργότερα κάτω από το βάρος του ασίγαστου λαϊκού αγώνα και του προδοτικού πραξικοπήματος στην Κύπρο. Σχεδόν μισό αιώνα αργότερα το Πολυτεχνείο αντέχει απέναντι σε κάθε είδους υπονομευτικές επιθέσεις, απέναντι σε αρνητές της φοιτητικής εξέγερσης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης, απέ­ναντι σε ακροδεξιές και φασιστικές κορώνες και παρα­ληρήματα, αλλά κυρίως απέναντι στην προσπάθεια του α­στικού συστήματος να διαστρεβλώσει το περιεχόμενό του και να ξεριζώσει την αντι­ιμπερια­λιστική του ψυχή.

Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ παραμένουν επίκαιρα και φωτίζουν τον αγώνα του λαού και της νέας γενιάς ενάντια στην πολιτική της φτώχειας, της ακρίβειας, της εξάρτησης και της υποτέλειας.

Ιδιαίτερα σήμερα, το σύνθημα για το ΨΩΜΙ αποκτά ιδιαίτερη σημασία, αφού η μεγάλη πλειοψηφία του λαού βρίσκεται αντιμέτωπη με ζοφερές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι μισθοί συμπιέζονται ακόμη περισσότερο, οι συνεχιζόμενες ανατιμήσεις στα βασικά είδη λαϊκής κατανάλωσης κάνουν το λεγόμενο καλάθι του νοικοκυριού όλο και πιο άδειο, η ανεργία γενικεύεται και τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, ενώ το ένα τρίτο του πληθυσμού ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, σε συνθήκες δηλαδή απόλυτης εξαθλίωσης. Την ίδια στιγμή, οι εκρηκτικές ανατιμήσεις στην ενέργεια και στα καύσιμα προδιαγράφουν ένα πολύ δύσκολο χειμώνα στον οποίο διακυβεύεται ακόμα και η δυνατότητα ηλεκτρικού και θέρμανσης των λαϊκών στρωμάτων με τα κυβερνητικά στελέχη να κουνούν το δάχτυλο και να τρομοκρατούν δηλώνοντας πως «όποιος δεν προσαρμόζεται πεθαίνει». Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η κυβέρνηση από τη μία βαφτίζει κοινωνική πολιτική τα επιδόματα – ψίχουλα και τα κάθε είδους voucher που εξανεμίζονται πριν ακόμα ανακοινωθούν και αποτελούν κανονικό εμπαιγμό του λαού, ενώ από την άλλη παρέχει κάθε είδους διευκολύνσεις και ενισχύσεις στο ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, προκειμένου αυτό να συνεχίζει απρόσκοπτα την κερδοφορία του στέλνοντας το λογαριασμό στα γνωστά υποζύγια, το λαό και τους εργαζόμενους.

Την ίδια στιγμή, ΥΓΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΙΑ – ΠΡΟΝΟΙΑ συνεχίζουν να δέχονται τα συντριπτικά χτυπήματα της αντιλαϊκής κυβερνητικής πολιτικής. Η δημόσια υγεία ξεθεμελιώνεται τα τελευταία χρόνια με πρωτοφανή τρόπο, με τους τελευταίους προϋπολογισμούς να πετσοκόβονται μέσα στην πανδημία ακόμα περισσότερο και το λαό να αναγκάζεται να βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου να εξασφαλίσει την πρόσβαση στο δικαίωμα της υγείας και της ίδιας του της ζωής. Την ίδια στιγμή συνεχίζεται η επίθεση στα μορφωτικά δικαιώματα της νέας γενιάς και στη δημόσια και δωρεάν παιδεία. Όλες οι βαθμίδες της εκπαίδευσης στενάζουν κάτω από την πολιτική της υποχρηματοδότησης, των κενών και των ελλείψεων, ενώ την ίδια στιγμή νέοι ταξικοί φραγμοί υψώνονται απέναντι στους μαθητές και φοιτητές που προέρχονται από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Δεκάδες χιλιάδες μαθητές ωθούνται εκτός τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την εφαρμογή του μέτρου της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής, ενώ όσοι καταφέρουν να εξασφαλίσουν μια θέση στον ήλιο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αναγκάζονται να δουλεύουν για να τα βγάλουν πέρα, αφού το δικαίωμα στη δωρεάν σίτιση και στέγαση περιορίζεται ακόμα περισσότερο. Συγχρόνως, κάθε είδους δομή κοινωνικής πρόνοιας απαξιώνεται και χτυπιέται σε μια περίοδο μάλιστα που τα νοσηρά κοινωνικά φαινόμενα εντείνονται.

Ταυτόχρονα, η πάλη για ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ εξακολουθεί να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Αυτό αποτυπώνει η ολομέτωπη επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, στην απεργία, στη διαδήλωση, στα σωματεία. Η τρομοκρατία προς τους απεργούς στη «Μαλαματίνα», με την εργοδοσία κάτω από την πλήρη κυβερνητική κάλυψη να προχωράει σε απολύσεις απεργών και την κυβέρνηση πριν από λίγους μήνες να τους στέλνει τα ΜΑΤ προκειμένου να σπάσει την απεργία τους, το συνεχές σύρσιμο στα δικαστήρια των κλάδων που κινητοποιούνται, με τις απεργίες και τις στάσεις τους να κρίνονται συνεχώς παράνομες, από την κατά τα άλλα «ανεξάρτητη» και «τυφλή» δικαιοσύνη, η καταστολή του φοιτητικού κινήματος και του αγώνα του ενάντια στο χτύπημα του ασύλου και την πανεπιστημιακή αστυνομία είναι ενδεικτικά του αυταρχισμού και της καταστολής ενάντια σε όσους κινητοποιούνται απέναντι στην αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Και όλα αυτά μόλις δύο χρόνια μετά από τις αντιδημοκρατικές απαγορεύσεις της κυβέρνησης, που με πρόσχημα την ανάσχεση της πανδημίας ενεργοποίησε δύο φορές σε είκοσι μέρες το χουντικό μέτρο της απαγόρευσης των συναθροίσεων και απαγόρευσε τον τριήμερο εορτασμό του 2020 και τη μεγάλη αντιιμπεριαλιστική διαδήλωση.

Σήμερα χρειάζεται να ακουστεί ακόμα πιο δυνατά το σύνθημα της αντιιμπεριαλιστικής πάλης για ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ. Η κυβέρνηση πιστή στη διαχρονική πολιτική τής εξάρτησης και της υποτέλειας εμπλέκει ακόμα περισσότερο το λαό και τον τόπο στα πολεμικά σχέδια των ιμπεριαλιστών. Η χώρα μας έχει μετατραπεί σε ένα απέραντο πολεμικό ορμητήριο των ΗΠΑ. Οι βάσεις και οι «διευκολύνσεις» αυξάνονται και ενισχύονται από το βορρά μέχρι το νότιο άκρο της χώρας. Η κυβέρνηση στέλνει πολεμικό εξοπλισμό στην Ουκρανία, ενώ κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν πως «βρισκόμαστε σε πόλεμο με τη Ρωσία». Προσδοκά έτσι μια ευνοϊκή μεταχείριση της χώρας από τα ιμπεριαλιστικά αφεντικά της απέναντι στην επιθετικότητα της τουρκικής μεγαλοαστικής τάξης. Η πολιτική όμως υποτέλειας της κυβέρνησης και τα κηρύγματα υποταγής, όπως η ομιλία του πρωθυπουργού στο αμερικάνικο κογκρέσο πριν από μερικούς μήνες, ούτε αναβαθμίζουν γεωστρατηγικά τη χώρα -όπως διατείνονται τα κυβερνητικά στελέχη- ούτε εγγυώνται την προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, αλλά αντίθετα προμηνύουν επικίνδυνες εξελίξεις για το λαό και τον τόπο. Μόνο η κοινή αντιιμπεριαλιστική πάλη και η πολιτική που προωθεί τη φιλία των λαών μπορεί να αποτελέσει πραγματική λύση υπέρ των λαών και στις δύο πλευρές του Αιγαίου. Όσο η κυβέρνηση Μητσοτάκη κομπάζει πως «ήμασταν στη σωστή πλευρά της ιστορίας», υπηρετώντας πιστά το δόγμα της υποτέλειας, τόσο θα υψώνεται μέσα στο κίνημα το πάντα επίκαιρο αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο της εξέγερσης του Νοέμβρη και ο ασίγαστος αγώνας για εθνική ανεξαρτησία και σοσιαλισμό. Όσο κι αν η σημερινή, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις προσπαθούν να παρουσιάσουν τους ιμπεριαλιστές-δυνάστες ως συμμάχους, ο λαός μας έχει γνωρίσει καλά το ρόλο και τη δράση του ιμπεριαλισμού στη χώρα. Γι’ αυτό, το σύνθημα «ΦΟΝΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΛΑΩΝ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ» εξακολουθεί να συγκινεί και να φλογίζει και σήμερα τις συνειδήσεις του λαού και της νέας γενιάς, τροφοδοτώντας τους αγώνες για την ολοκληρωτική απαλλαγή από τα δεσμά της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας και το γκρέμισμα του αντιδραστικού καθεστώτος της ντόπιας πλουτοκρατικής ολιγαρχίας.

Το Πολυτεχνείο ζει στους αγώνες ενάντια στη βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική κυβέρνησης – ΕΕ – ολιγαρχίας, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Έξω οι βάσεις και οι Αμερικάνοι!
Έξω από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ!
Καμία εμπλοκή στον πόλεμο!
Ψωμί, Παιδεία, Δημοκρατία,
Εθνική Ανεξαρτησία!